ČSN EN ISO 11079 Tato mezinárodní norma je jednou z řady mezinárodních norem určených pro zkoumání tepelného prostředí. Specifikuje metody a strategii posuzování tepelné zátěže spojené s expozicí chladným prostředím, které jsou založeny na hodnocení izolace oděvu potřebné k udržení tělesné tepelné rovnováhy. PN-EN ISO 11079:2008 Ergonomia środowiska ter-micznego. Wyznaczanie i inter-pretacja stresu termicznego wynikającego z ekspozycji na środowisko zimne z uwzględ-nieniem wymaganej izolacyjno-ści cieplnej odzieży (IREQ) oraz wpływu wychłodzenia miejscowego – określono metody i strategie oceny stresu związanego Normą, przedstawiającą wytyczne dotyczące wymaganych pomiarów, obliczenia oraz określania wartości granicznych WCI jest PN-EN ISO 11079:2008. „Ergonomia środowiska termicznego. Wyznaczanie i interpretacja stresu termicznego wynikającego z ekspozycji na środowisko zimne z uwzględnieniem wymaganej izolacyjności cieplnej odzieży opgenomen in de norm NEN-EN-ISO 11079 en daarmee worden de tabellen van Siple & Passel en van Steadman steeds minder toegepast. 3.4 Effectmeting De effecten van werken in de kou kunnen worden gemeten door de lichaams- en huidtemperatuur te meten, evenals de hartslagfrequentie (ISO 9886). Om iets te weten te komen over de psychologische UNI EN ISO 11079 : 2008. Current. Add to Watchlist. ERGONOMICS OF THE THERMAL ENVIRONMENT - DETERMINATION AND INTERPRETATION OF COLD STRESS WHEN USING REQUIRED CLOTHING INSULATION (IREQ) AND LOCAL COOLING EFFECTS. ISO/TR 11079:1993 Evaluation of cold environments - Determination of requisite clothing insulation (IREC) Proposes methods and strategies to assess the thermal stress associated with exposure to cold environments. xiCa. Przygotowywane przez MRPiPS nowe rozporządzenie w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy ma zapewnić lepszą ochronę pracowników. Nowe rozporządzenia w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy wchodzi w życie z dniem 21 sierpnia 2018 r. Wydanie nowego rozporządzenia podyktowane zostało koniecznością wdrożenia do prawa krajowego postanowień dyrektywy Komisji (UE) 2017/164 z dnia 31 stycznia 2017 r., która to ustanowiła czwarty wykaz wskaźnikowych dopuszczalnych wartości narażenia zawodowego. W opracowanym akcie wykonawczym zostały także uwzględnione wnioski Międzyresortowej Komisji do Spraw Najwyższych Dopuszczalnych Stężeń i Natężeń Czynników Szkodliwych dla Zdrowia w Środowisku Pracy ( Nowe przepisy uwzględniają 13 wniosków których wprowadzenie do rozporządzenia ma zapewnić lepszą ochronę pracowników narażonych na działania szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy. Nowe regulacje będą miały również wpływ na ograniczenie występowania ewentualnych chorób zawodowych. Zmiany wynikające z nowego rozporządzenia Nowe rozporządzenia zakłada dodanie nowych substancji chemicznych do poprzednio obowiązującego wykazu z wartościami NDS i dla niektórych z nich wartościami NDSCh. Są to difenyloamina – frakcja wdychalna z wartością NDS 8 mg/m3. Jest to substancja o szerokim zastosowaniu w przemyśle chemicznym, spożywczym, farmaceutycznym oraz gumowym; 4-chloro-3-metylofenol (PCMC) – frakcja wdychalna z wartością NDS 5 mg/m3. Dokumentacja i propozycja wartości NDS dla tej substancji została przygotowana na wniosek użytkowników tej substancji, głównie konserwatorów zabytków stosujących roztwory alkoholowe tego związku do konserwacji papierów oraz do dezynfekcji tkanin; kwas nadoctowy (PAA) – z wartością NDS 0,8 mg/m3 i NDSCh 1,6 mg/m3. Ze względu na skutki zdrowotne dla człowieka kwas nadoctowy został zaklasyfikowany do substancji szkodliwych w następstwie wdychania oraz w kontakcie ze skórą i po połknięciu, do substancji żrących powodujących poważne oparzenia skóry, uszkodzenia oczu oraz mogących spowodować podrażnienie dróg oddechowych. Roztwory wodne PAA wykazują działanie drażniące na drogi oddechowe i oczy, dlatego określona została wartość NDSCh; eter tert-butylowo-etylowy (ETBE) – z wartością NDS 100 mg/m3 i NDSCh 200 mg/m3. W Polsce substancja ta produkowana jest w zakładach PKN ORLEN i Grupa LOTOS. Podstawą do wyznaczenia wartości NDS były badania wykonane na ochotnikach, u których po narażeniu na ETBE w stężeniu 212 mg/m3 (LOAEL – najniższy poziom narażenia) przez 2h zaobserwowano podrażnienie błon śluzowych oczu, nosa i górnych dróg oddechowych oraz niewielkie zaburzenia funkcji płuc, mieszczące się w granicach wartości fizjologicznych; propano-1,3-sulton – z wartością NDS 0,007 mg/m3. Narażenie zawodowe na tę substancję dotyczy osób uczestniczących w procesie produkcji lub stosujących detergenty, inhibitory korozji lub inne produkty powstałe z użyciem tej substancji. Propano-1,3-sulton wchłania się do organizmu przez skórę, układ oddechowy i pokarmowy; metotreksat – frakcja wdychalna z wartością NDS 0,001 mg/m3. W Polsce metotreksat nie jest produkowany i obecnie brak jest danych o liczbie osób narażonych na związek w placówkach służby zdrowia, ponieważ nie zostały ustalone wartości najwyższych dopuszczalnych stężeń tej substancji w środowisku pracy. Główne skutki działania metotreksatu po podaniu: dożołądkowym, domięśniowym lub dożylnym, obejmują: zahamowanie czynności szpiku kostnego, działanie hepatotoksyczne oraz zaburzenia płodności. W warunkach narażenia inhalacyjnego metotreksat może podrażniać oczy i błony śluzowe nosa. Substancja została zaklasyfikowana jako drażniąca na skórę i oczy; butano-2,3-dion (diacetyl) – z wartością NDS 0,07 mg/m3 i NDSCh 0,36 mg/m3. Diacetyl jest cieczą stosowaną jako składnik przypraw do żywności. Narażenie na ten związek występuje w przemyśle chemicznym i spożywczym; cyklofosfamid – z wartością NDS 0,01 mg/m3. Substancja ta ma działanie cytostatyczne i immunosupresyjne i stosowana jest w leczeniu różnych typów nowotworów. Przy produkcji cyklofosfamidu głównymi drogami narażenia zawodowego jest układ oddechowy i skóra. Brak jest danych na temat produkcji oraz zawodowego narażenia przy produkcji cyklofosfamidu w Polsce; 2-nitropropan – z wartością NDS 15 mg/m3. Substancja ta jest bezbarwną cieczą stosowaną głównie jako rozpuszczalnik do atramentów drukarskich, farb, lakierów oraz żywic, a w mniejszym stopniu stosowana jest jako półprodukt w syntezie organicznej oraz jako składnik materiałów wybuchowych i paliw rakietowych; 3,3’-dimetoksybenzydyna – z wartością NDS 0,2 mg/m3. Barwniki i pigmenty pochodne 3,3’-dimetoksybenzydyny są stosowane do barwienia: skóry, papieru, tworzyw sztucznych, gumy i tkanin. Narażenie zawodowe na 3,3’-dimetoksybenzydynę występuje podczas jej syntezy oraz produkcji i stosowania barwników na jej bazie; karbaminian etylu – z wartością NDS 0,001 mg/m3. Substancja ta jest stosowana głównie jako półprodukt w syntezie organicznej ( do wytwarzania żywic aminowych) oraz jako rozpuszczalnik: pestycydów, fumigantów, kosmetyków i środków farmaceutycznych (w weterynarii); 1,2-dimetoksyetan – z wartością 10 mg/m3. Jest stosowany jako substancja pomocnicza w wytwarzaniu, przetwórstwie i sporządzaniu chemikaliów przemysłowych, w produkcji fluoropolimerów, jako rozpuszczalnik i środek czyszczący w przemyśle mikroelektronicznym i w poligrafii; heksafluoropropen – z wartością 8 mg/m3. Heksafluoropropen jest bezbarwnym gazem stosowanym głównie jako monomer do produkcji fluorowych polimerów termoplastycznych, a także środka gaśniczego –heptafluoropropanu. Związek został zaklasyfikowany pod względem zagrożeń dla zdrowia jako substancja działająca szkodliwe w następstwie wdychania, może powodować podrażnienie dróg oddechowych, może spowodować uszkodzenie nerek w następstwie jednorazowego narażenia inhalacyjnego, a także przez długotrwałe lub powtarzane narażenie inhalacyjne; propono-1,2-diol – frakcja wdychalna i pary z wartością 100 mg/m3. Związek ten ma wiele zastosowań, jako produkt finalny i półprodukt do dalszych syntez chemicznych. Najwięcej stosuje się go do produkcji płynów eksploatacyjnych w układach chłodzących, płynów niezamarzających, żywic poliestrowych i detergentów. W wielu zastosowaniach propano-1,2-diol może być składnikiem mieszanin pełniąc funkcję rozpuszczalnika lub składnika zapobiegającego zamarzaniu. Jest stosowany do produkcji: lakierów elektroizolacyjnych, płynów hamulcowych, materiałów pomocniczych dla odlewnictwa oraz żywic i klejów, a także jako chłodziwo lub jego składnik. Propano-1,2-diol jest stosowany ponadto w przemyśle kosmetycznym, medycynie, farmacji oraz przemyśle spożywczym. Jako czynnik higroskopijny, wykorzystywany jest w wyrobach tekstylnych, przy produkcji papierosów (do regulacji wilgotności tytoniu), a także jest głównym składnikiem płynów w elektronicznych papierosach. 2. Dokonano zmiany wartości NDS dla 32 substancji chemicznych i dla niektórych z nich wartości NDSCh, 3. Zrezygnowano z podziału na część A „Substancje chemiczne” i Część B „Pyły” i wprowadzono jeden „Wykaz wartości najwyższych dopuszczalnych stężeń chemicznych i pyłowych czynników szkodliwych dla zdrowi w środowisku pracy”, 4. Wprowadzono oznaczenie „skóra” przy substancjach, które mogą być absorbowane przez skórę. Oznakowanie substancji notacją „skóra” oznacza, że wchłanianie substancji przez skórę może być tak samo istotne, jak przy narażeniu drogą oddechową. Do oceny wielkości narażenia zawodowego dla substancji chemicznych oznakowanych „skóra” zastosowanie wartości NDS jest niewystarczające, ponieważ jest ono ograniczone do sytuacji, w której substancja wchłania się do organizmu pracownika tylko drogą oddechową. Oznakowanie „skóra” jest wskazówką dla pracodawcy, że nawet jeżeli wartość NDS jest dotrzymana, to substancja może stwarzać zagrożenie ze względu na wchłanianie przez skórę oraz że należy przedsięwziąć specjalne środki ostrożności, które zapobiegną kontaktowi substancji ze skórą; mogą to być nie tylko środki ochrony indywidualnej (rękawice ochronne i ubranie ochronne, krem ochronny), ale także inne środki, takie jak ograniczenie kontaktu z substancją, oddzielenie pracownika od źródła przez np. zdalne sterowanie, 5. Zweryfikowano zapisy dotyczące 18 czynników pyłowych i ich wartości dopuszczalnych, 6. Wprowadzano w załączniku nr 2 do rozporządzenia w części C. Mikroklimat, pkt. 2 Mikroklimat zimny – zmianę zapisów zgodne z normą PN-EN ISO 11079:2008. Zmiana ta wynika z propozycji zgłoszonych przez laboratoria Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykonujące pomiary mikroklimatu, które jako kryterium do klasyfikowania środowiska termicznego mikroklimatu zimnego sugerowały temperaturę powietrza poniżej 10 °C. Proponowane zmiany dotyczą też zastosowania w ocenie mikroklimatu zimnego wskaźnika IREQneutral, którego obowiązujący przepis nie uwzględniał, a jedynie uwzględniał wskaźniki IREQmin i tWC. Regulacje zawarte w nowym rozporządzeniu skierowane są do pracodawców prowadzących działalność związaną z występowaniem czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy. Wprowadzone zmiany pozwolą na podejmowanie odpowiednich działań przez pracodawców w celu ochrony życia i zdrowia pracowników przez umożliwienie pełniejszej oceny warunków pracy, a tym ocenę ryzyka zawodowego związanego z występowaniem w środowisku pracy czynników szkodliwych dla zdrowia. Źródło: Anna BOGDAN Celem projektantów i wykonawców instalacji wentylacyjno-klimatyzacyjnych powinno być dążenie do tworzenia środowiska komfortowego cieplnie dla użytkowników. W rzeczywistości jednak zmiany wprowadzane już na etapie zagospodarowania pomieszczeń i lokalizacji stanowisk pracy mogą powodować, że nie dla każdego pracownika środowisko cieplne będzie komfortowe. Z tej przyczyny warto jest przeprowadzić badania środowiska cieplnego w pomieszczeniach i na podstawie ich wyników dokonać niezbędnych zmian, które spowodują zmniejszenie dyskomfortu lub też obciążenia cieplnego pracowników. Metody pomiaru mikroklimatu w pomieszczeniach przedstawione są w następujących normach: PN-EN ISO 7730:2006 Ergonomia środowiska termicznego. Analityczne wyznaczanie i interpretacja komfortu termicznego z zastosowaniem obliczania wskaźników PMV i PPD oraz kryteriów lokalnego komfortu termicznego (oryg.), PN-EN 27243:2005 Środowiska gorące. Wyznaczanie obciążenia termicznego działającego na człowieka podczas pracy, oparte na wskaźniku WBGT, PN-EN ISO 11079:2008 Ergonomia środowiska termicznego. Wyznaczanie i interpretacja stresu termicznego wynikającego z ekspozycji na środowisko zimne z uwzględnieniem wymaganej izolacyjności cieplnej odzieży (IREQ) oraz wpływu wychłodzenia miejscowego (oryg.), PN-EN ISO 7726:2002 Ergonomia środowiska termicznego. Przyrządy do pomiaru wielkości fi zycznych (oryg.). Wszystkie te normy mają na celu ocenę wymiany ciepła między człowiekiem i otoczeniem, a w konsekwencji sprawdzenie ryzyka wystąpienia dyskomfortu lub stresu (obciążenia) cieplnego. W niniejszym artykule przybliżono metody prowadzenia pomiarów, a także szczegółowo opisano wymagania, jakie powinna spełniać aparatura pomiarowa stosowana w tego rodzaju badaniach. Metody prowadzenia pomiarów Ogólnie ocena wpływu mikroklimatu na organizm człowieka realizowana jest w ramach 3 etapów: Wizja lokalna, przygotowanie do badań, wyznaczenie punktów pomiarowych, ustalenie chronometrażu ekspozycji pracowników na zmienne warunki środowiska termicznego itp. Pomiar parametrów środowiska termicznego, ocena elementów indywidualnych pracowników, tj. tempa metabolizmu oraz izolacyjności cieplnej odzieży. Określenie wartości wskaźnika odpowiedniego dla danego rodzaju środowiska termicznego oraz porównanie tej wartości z wartościami dopuszczalnymi określonymi w normie. W zależności od rodzaju środowiska cieplnego występującego w pomieszczeniu należy pamiętać, że w poszczególnych przestrzeniach w pomieszczeniu parametry środowiska cieplnego mogą się różnić, w zależności od usytuowania stanowiska pracy wobec okien i przegród wewnętrznych i zewnętrznych, lokalizacji nawiewników lub też innych elementów mających wpływ na środowisko cieplne (grzejniki, belki chłodzące itp.). Z tej przyczyny bardzo istotne jest poprawne zlokalizowanie punktów pomiarowych. Jednocześnie środowisko cieplne, szczególnie gorące, może zmieniać się również wraz z wysokością pomieszczenia. Z tej przyczyny, aby w sposób reprezentatywny ocenić jego wpływ na organizm człowieka, należy pomiary prowadzić jednocześnie na 3 wysokościach reprezentujących głowę, klatkę piersiową i stopy siedzącego lub stojącego człowieka, a następnie należy uwzględnić współczynniki wagowe do obliczania wartości średnich (tab. 1.). W przypadku zmiany miejsca przebywania pracownika w czasie pracy, pomiary wszystkich parametrów powinno się przeprowadzić we wszystkich środowiskach, w których przebywa pracownik. Jeżeli jest taka możliwość, aparatura pomiarowa powinna towarzyszyć pracownikowi i analiza powinna obejmować również okresy przejściowe przemieszczania się pracownika miedzy pomieszczeniami. W przypadku, gdy niemożliwe jest wykonanie pomiarów dokładnie w miejscu pracy, należy umieścić czujniki w takich miejscach, by symulowana wymiana ciepła była taka sama jakiej podlegałby człowiek. W zależności od rodzaju środowiska cieplnego oddziaływującego na organizm człowieka, należy obliczyć odpowiednie wskaźniki i porównać uzyskaną wartość z wartościami dopuszczalnymi. W przypadku środowiska umiarkowanego zgodnie z normą PN-EN ISO 7730:2006 Ergonomia środowiska termicznego. Analityczne wyznaczanie i interpretacja komfortu termicznego z zastosowaniem obliczania wskaźników PMV i PPD oraz kryteriów lokalnego komfortu termicznego (oryg) do oceny komfortu cieplnego całego ciała stosowane są wskaźniki PMV i PPD, natomiast do wystąpienia ryzyka dyskomfortu miejscowego – wskaźniki PD i DR. Jednocześnie, oprócz badań parametrów mikroklimatu należy przeprowadzić ocenę tempa metabolizmu oraz izolacyj ności cieplnej odzieży. W każdej z norm znajdują się odpowiednie tabele pomagające w oszacowaniu zarówno ilości ciepła produkowanego przez organizm jak i przenikającego przez odzież. Obliczone wartości odpowiednich wskaźników należy porównać z wartościami dopuszczalnymi przedstawionymi w odpowiednich normach. W przypadku dyskomfortu miejscowego – obliczone wartości chwilowe należy wstawić do odpowiedniego wzoru i przeanalizować czy w ciągu całego dnia (8 godzin) wystąpił dyskomfort miejscowy. Dopuszczalne wartości dyskomfortu ogólnego miejscowego zamieszczono w tabeli 2. Korzystając z tabeli 2. należy pamiętać, że kategoria A są to pomieszczenia o szczególnie wysokich wymaganiach odnośnie środowiska termicznego (np. szpitale, przedszkola), kategoria B – pomieszczenia biurowe, kategoria C – pomieszczenia biurowe o obniżonym standardzie. W przypadku wystąpienia dyskomfortu ogólnego lub miejscowego, na podstawie wyników badań można określić przyczynę i podać konkretne rozwiązania poprawiające warunki środowiska pracy, np. obniżenie temperatury powietrza w okresie lata lub też obniżenie prędkości powietrza zimą, zastosowania przysłon zaciemniających okna itp. Aparatura pomiarowa Wymagania odnośnie aparatury pomiarowej stosowanej do badań przedstawione są w normie PN-EN ISO 7726:2002 Ergonomia środowiska termicznego. Przyrządy do pomiaru wielkości fi zycznych (oryg.). Zakres normy obejmuje następujące parametry mikroklimatu wewnętrznego: temperatura powietrza, średnia temperatura promieniowania oraz temperatura promieniowania powierzchni, bezwzględna wilgotność powietrza, temperatura powietrza, prędkość powietrza, temperatura operacyjna. W zależności od tego, jakiego rodzaju planowane są badania, tj. czy na stanowisku pracy występuje środowisko zimne lub gorące czy też środowisko umiarkowane, wprowadzono w normie dwie klasy wymagań dotyczących aparatury pomiarowej – klasa C dotycząca środowiska umiarkowanego i badań związanych z komfortem cieplnym oraz klasa S – badania w środowisku gorącym lub zimnym – występowanie stresu cieplnego. Temperatura powietrza (...) Średnia temperatura promieniowania (...) Wilgotność bezwzględna i względna (...) Prędkość przepływu powietrza (...) Temperatura operacyjna (...) Podsumowanie Na odczucie komfortu pracownika wpływa zbiorcza kombinacja wrażeń wizualnych, słuchowych, namacalnych i cieplnych, jakie pojawiają się w danym środowisku, które wynikają ze zmian w zakresie następujących warunków: temperatura otaczającego powietrza, temperatura promieniowania otaczających powierzchni, wilgotność i prędkość powietrza, zapachy, ilość kurzu, walory estetyczne, natężenie hałasu, oświetlenie. Z przytoczonych parametrów jedynie pierwsze cztery wpływają na komfort cieplny człowieka, który zależy w dużym stopniu również od metabolizmu człowieka, aktywności oraz indywidualnej zdolności do przystosowania się do zmian. Pomimo, że człowiek ma zdolność adaptacji do bardzo zmiennych i niekorzystnych warunków klimatycznych, efektywność pracowników wykonywujących określone zadania zależy w dużej mierze od warunków środowiska, w którym przebywają. Zapewnienie pracownikom poczucia komfortu cieplnego poprzez dobór i regulację odpowiednich parametrów środowiska pracy przekłada się m. in na: zwiększenie stopnia skupienia nad wykonywanym zadaniem, zmieszenie ilości popełnianych błędów, zwiększenie wydajności i jakości produktów i usług, ograniczenie ilości nieobecności w pracy wynikających z chorób, ograniczenie ilości wypadków przy pracy i innych zagrożeń zdrowotnych (jak np. chorób układu oddechowego). Z tej przyczyny warto jest dążyć, aby środowisko zamknięte, w którym przebywa się często nawet 90% czasu było komfortowe i zgodne z preferencjami każdego użytkownika. Publikacja przygotowana w ramach projektu nr NR04-0018-10 finansowanego w latach 2011÷2014 przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju. Mikroklimat w środowisku pracy to bardzo istotny element wpływający na komfort, samopoczucie i bezpieczeństwo pracowników, a składa się na niego wiele czynników – od komfortu termicznego po wilgotność i zanieczyszczenia występujące w powietrzu. Warunki klimatyczne w miejscu pracy obecnie najczęściej kreowane są sztucznie, przy użyciu instalacji klimatyzacyjnych. W połączeniu z wydłużaniem się czasu spędzanego w tego typu pomieszczeniach badania mikroklimatu mają więc coraz większe znaczenie. Dzięki nowoczesnym technologiom możliwe jest precyzyjne dobranie parametrów powietrza w większości miejsc pracy, a pomogą w tym profesjonalnie wykonane pomiary i badania mikroklimatu wykonywane przez nasze laboratorium. Akredytowane laboratorium badawcze Sundoor (AB 476) oferuje profesjonalne usługi pomiarowe według norm PN-EN i ISO. Pomiar / badanie mikroklimatu zimnego wg normy PN-EN ISO 11079:2008 Pomiary w środowisku zimnym. Mikroklimat w środowisku pracy o ciągłej, przerywanej i sporadycznej ekspozycji na warunki zimne – zarówno w pomieszczeniach, jak i na otwartej przestrzeni. Badanie obejmuje ocenę stresu cieplnego w związku z pracą wykonywaną w danym środowisku. Pomiar / badanie mikroklimatu umiarkowanego wg normy PN-EN ISO 7730:2006 Badanie mikroklimatu w środowisku pracy o umiarkowanych temperaturach. Pomiary opierają się o przewidywanie odczuć cieplnych oraz stopnia dyskomfortu podczas przebywania i pracy w warunkach umiarkowanych, wykorzystując zaawansowane wskaźniki i zgodne z normami kryteria. Pomiar / badanie mikroklimatu gorącego wg normy PN-EN 27243:2005 Tego typu badanie określa mikroklimat w środowisku pracy poprzez ocenę obciążenia termicznego działającego na przebywającego i pracującego w środowisku gorącym człowieka. Pomiary wykonywane wg norm określają konkretne kryteria i wymagania. BS EN ISO 11079:2007This standard BS EN ISO 11079:2007 Ergonomics of the thermal environment. Determination and interpretation of cold stress when using required clothing insulation (IREQ) and local cooling effects is classified in these ICS categories: Ergonomics This International Standard specifies methods and strategies for assessing the thermal stress associated with exposure to cold environments. These methods apply to continuous, intermittent as well as occasional exposure and type of work, indoors and outdoors. They are not applicable to specific effects associated with certain meteorological phenomena ( precipitation), which are assessed by other methods. Pomiary mikroklimatu umiarkowanego, gorącego i zimnego na stanowiskach pracy Pomiary mikroklimatu na stanowiskach pracy, w zależności od rodzaju środowiska termicznego, dzielą się na trzy rodzaje badań. Pierwszym rodzajem pomiarów jest pomiar mikroklimatu umiarkowanego, który realizowany jest dla środowisk o standardowych właściwościach termicznych. Kolejnym rodzajem pomiaru jest pomiar mikroklimatu gorącego. Ten rodzaj pomiarów najczęściej wykonuje się w środowiskach gorących takich jak huty, odlewnie oraz piekarnie. Ostatnim rodzajem pomiarów jest pomiar mikroklimatu zimnego, który należy wykonywać dla środowisk, gdzie temperatura powietrza jest niższa niż 10 Pomiary najczęściej realizuje się w chłodniach oraz przestrzeniach otwartych w sezonie zimowym. Pomiary realizowane są wg normy PN-EN ISO 7730:2006 dla mikroklimatu umiarkowanego, PN-EN ISO 7243:2018-01 dla mikroklimatu gorącego oraz PN-EN ISO 11079:2008 w przypadku mikroklimatu zimnego. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, każde stanowisko pracy, które narażone jest na wysoką temperaturę, należy objąć pomiarem mikroklimatu gorącego. W przypadku gdy wartość temperatury powietrza jest niższa niż 10 , wilgotność powietrza jest większa niż 5%, a ruch powietrza jest większy od 0,1 m/s, należy przeprowadzić pomiary mikroklimatu zimnego. Pomiary realizowane są przy użyciu wzorcowanego wyposażenia. Laboratorium Silesia Lab podczas pomiarów wszystkich rodzajów mikroklimatu tj. mikroklimatu umiarkowanego, mikroklimatu gorącego oraz mikroklimatu zimnego korzysta z miernika mikroklimatu typu EHA MM203 produkcji EKOHIGIENA, posiadającego zestaw trzech sond, umożliwiający jednoczesny pomiar mikroklimatu na trzech poziomach. Wyposażenie jest wzorcowane w akredytowanych laboratoriach wzorcujących. Końcowym etapem pomiarów mikroklimatu umiarkowanego, gorącego oraz zimnego, jest sprawozdanie, w którym zamieszczone są wyniki badań. Mikroklimat umiarkowany definiowany jest przez wskaźniki PMV i PPD. Mikroklimat gorący definiowany jest przez wskaźnik WBGTeff. W przypadku mikroklimatu zimnego wyznaczane są wskaźniki IREQminimal, IREQneutral oraz twc. Pomiary objęte zakresem akredytacji nr AB 1648.

pn en iso 11079 2008