Główni bohaterowie to pieski tworzące tytułowy patrol: Chase, Zuma, Skye, Everest, Tracker, Rocky, Marshall oraz Rubble. Każdy z piesków posiada charakterystyczną umiejętność, pojazd oraz gadżet. W Zatoce Przygód mieszkają również Katie wraz ze swoją kotką Cally, Pani Burmistrz, Pan Porter, Alex oraz Chicaletta. Tak. Pudel średni zwykle dobrze odnajduje się domach z dziećmi. Jest skory do zabawy i wesoły. Warto jednak uczyć dzieci właściwego zachowania wobec psa i nadzorować wspólny czas psa z najmłodszymi. Czy chętnie zostaje sam: nie. Pudel woli czas z rodziną niż samotność. To towarzystki pies. Wybierając pseudonim, zastanów się nad stylem życia, który twój pudel poprowadzi, na przykład, jeśli zaplanujesz jego udział w wystawach i zawodach, możesz bezpiecznie wybrać pompatyczną i skomplikowaną nazwę. Ty i wszyscy członkowie rodziny powinni lubić imię zwierzaka, jeśli pseudonim powoduje negatywne emocje, pies to poczuje. Poznaj psy z 12 szybko poruszającymi się obiektami: rower, samochód, pociąg, tramwaj etc. Poddaj szczenię pudla 12 różnym wyzwaniom: wchodzenie do pudełka, zabawa z basenie z płytką wodą etc. Przyzwyczaj psa do dotykania na 12 różnych sposób: głaskanie, branie na ręce, przewracanie na plecy, kładzenie na kolanach etc. Jak nazywa się pies Snidely Whiplash? Imię psa, o którym myślisz, to Muttley, ale imię jego właściciela to Dick Dastardly, nazwa kreskówki to Wacky Races, a nazwa studia to Hanna-Barbera. Kim jest pies Smedley? Smedley jest rywalem Woody'ego Woodpeckera, a jeden […] Pudel toy to mały piesek o wzroście 24-28 cm. Ma ogromny dar uczenia się, który jest rzadko wykorzystywany, gdyż ten mały piesek stał się głównie psem do towarzystwa. Pudel toy ma skłonność do chorób oczu, uszu oraz układu trawiennego. Natomiast duży pudel królewski, może mieć problemy z jelitami. rl5nTA. Pudel jest psem wyjątkowo zdrowym, nierzadko w dobrej formie dożywa nawet 17 lat. Najbardziej odporne są pudle średniej wielkości, najwięcej problemów zdrowotnych występuje u pudli miniaturowych. Wśród schorzeń, które najczęściej spotyka się u psów tej rasy wymienić trzeba dziedziczne choroby oczu: zaćmę oraz postępujący zanik siatkówki oraz problemy skórne. U małych odmian zdarza się zwichnięcie rzepki, ale prawdziwie wielkim problemem jest osadzanie się kamienia nazębnego. Jest to niestety problem wielu psów należących do ras miniaturowych. Wzorzec FCI nr 172 / wersja angielska PUDEL (Caniche) n° 172/ POCHODZENIE: Francja. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: KLASYFIKACJA: Psy do towarzystwa. KLASYFIKACJA : Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa. Sekcja 2 Pudle. Nie podlegają próbom pracy. ZARYS HISTORII RASY:Etymologicznie, francuskie słowo “caniche” pochodzi od “cane”, francuskiego określenia samicy kaczki. W innych krajach nazwa rasy jest powiązana z brodzeniem, pluskaniem w wodzie. Oryginalnie pies ten był używany do polowania na dzikie ptactwo wodne. Rasa pochodzi od barbet’a, którego wiele cech zachowała aż do teraz. W 1743 roku pojawiła się w języku francuskim nazwa “la caniche”, określająca sukę rasy barbet. W późniejszym czasie określenia „barbet” i „caniche” /pudel/ stopniowo nabrały odrębnego znaczenia. Hodowcy włożyli wiele ciężkiej pracy w uzyskanie psów w oryginalnym typie i o jednolitym umaszczeniu. Pudel stał się bardzo popularnym psem do towarzystwa z powodu przyjaznego, wesołego i lojalnego charakteru, ale także z powodu czterech odmian wielkości i różnych umaszczeń, które każdy może wybrać zgodnie ze swymi upodobaniami. WRAŻENIE OGÓLNE: Średniej budowy pies, z charakterystyczną, kędzierzawą szatą – lokowatą lub sznurową. Ma wygląd psa inteligentnego, zawsze czujnego i aktywnego, harmonijnie zbudowanego, sprawiającego wrażenie eleganckiego i dumnego. ISTOTNE PROPORCJE: - Długość kufy stanowi ok. 9/10 długości czaszki. - Długość tułowia/ mierzona między łopatką, a guzem kulszowym/ przekracza nieco wysokość w kłębie. - Wysokość w kłębie jest prawie równa wysokości zadu. - Odległość od podłoża do łokcia stanowi 5/9 wysokości w kłębie. USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Pies ten znany jest ze swej lojalności oraz łatwości uczenia się i bycia układanym, co czyni go szczególnie miłym psem do towarzystwa. GŁOWA: Wyrazista, o prostych konturach, proporcjonalna w stosunku do tułowia. Głowa musi być dobrze wymodelowana i nie może być ciężka, masywna, ani zbyt MÓZGOCZASZKI: Czaszka: Szerokość wynosi mniej, niż połowa długości głowy. Czaszka, widziana z góry, jest owalna w osi długiej i nieco wypukła z profilu. Osie podłużne nieco rozbieżne. Łuki brwiowe: Umiarkowanie zaznaczone, pokryte długą sierścią. Bruzda czołowa: Szeroka między oczami, zwęża się w kierunku silnie zaznaczonego guza potylicznego (u pudli miniaturowych może być on nieco mniej wyraźny). Stop: Słabo TWARZOCZASZKI: Nos: Dobrze rozwinięty, pionowy profil; szerokie nozdrza. Czarny u pudli czarnych, białych i srebrnych; brązowy u pudli brązowych; u pudli pomarańczowo-płowych (morelowych) i czerwono-płowych – brązowy lub czarny. Kufa: Grzbiet nosa idealnie prosty. Długość stanowi ok. 9/10 długości czaszki. Ramiona żuchwy biegną niemal równolegle. Kufa mocna. Dolny zarys kufy wyznacza żuchwa, nie linia dolnej wargi. Wargi: Umiarkowanie rozwinięte, dość ściśle przylegające, średniej grubości; górna warga spoczywa na dolnej, nie zwisając poniżej. Czarne u pudli czarnych, białych i srebrnych; brązowe u pudli brązowych. U pudli pomarańczowo-płowych (morelowych) i czerwono-płowych, od ciemnobrązowych do czarnych. Kąciki warg nie mogą być przesadnie zaznaczone. Szczęka i żuchwa oraz zęby: Zgryz nożycowy. Mocne zęby. Policzki: Nie wystające, wymodelowane na kościach. Łuki podoczodołowe wymodelowane i umiarkowanie wydatne. Łuki jarzmowe bardzo mało wydatne. Oczy: Wyrażające żywe zainteresowanie; osadzone na wysokości stopu i lekko skośne. Migdałowatego kształtu. Czarne lub ciemnobrązowe. U brązowych pudli mogą być barwy ciemnego bursztynu. Powieki: Obwódki powiek czarne u czarnych, białych i srebrnych pudli; u pudli pomarańczowo-płowych (morelowych) i czerwono płowych mogą być brązowe lub czarne. Uszy: Dość długie, opadające wzdłuż policzków; osadzone w przedłużeniu linii, rozpoczynającej się od wierzchołka nosa i przechodzącej poniżej zewnętrznego kąta oka; płaskie, rozszerzające się poniżej nasady i zaokrąglone na końcach; okryte długą, falistą sierścią. Płaty uszu powinny sięgać do kącików warg. SZYJA: Mocna, lekko łukowata poniżej karku; średniej długości; harmonijna. Głowa noszona wysoko i dumnie. Bez łałoku; o owalnym przekroju. Długość szyi nieco mniejsza, niż długość głowy. TUŁÓW: Proporcjonalny. Długość przekracza nieznacznie wysokość w kłębie. Kłąb: Umiarkowanie rozwinięty. Grzbiet Krótki. Linia grzbietu harmonijna i zwarta. Wysokość w kłębie jest równa wysokości, mierzonej od górnej linii zadu do podłoża. Lędźwie: Mocne i umięśnione. Zad: Zaokrąglony, ale nie opadający. Pierś: Przedpiersie musi nieco wystawać i być położone dość wysoko. Klatka piersiowa: Sięga dołem do łokcia; szerokość odpowiada 2/3 jej głębokości. U dużych pudli obwód klatki piersiowej, mierzony za łopatkami, musi przekraczać przynajmniej o 10 cm wysokość w kłębie. Klatka piersiowa owalna w przekroju, szeroka w części tylnej. Brzuch i słabizny: podkasanie zaznaczone, ale nie przesadnie. OGON: Osadzony dość wysoko, na poziomie lędźwi. Może być naturalnej długości lub skrócony o 1/3 lub ½ długości, w krajach, w których cięcie ogonów nie jest zabronione. W spoczynku ogon noszony nisko; w ruchu – niesiony ukośnie. KOŃCZYNY:KOŃCZYNY PRZEDNIE: Idealnie proste i równoległe ; dobrze umięśnione, o mocnym kośćcu. Wysokość, mierzona od łokcia do podłoża, przekracza nieco połowę wysokości w kłębie. Łopatki: Dobrze ukątowane i umięśnione. Łopatka tworzy z kością ramieniową kąt 110°. Ramię: Długość kości ramieniowej odpowiada długości łopatki. Staw nadgarstkowy: Tworzy przedłużenie przedniej linii przedramienia. Śródręcze: Silne i – widziane z boku – niemal proste. Przednie łapy: Raczej małe, zwarte, w kształcie krótkiego owalu. Palce dobrze wysklepione i zwarte. Opuszki twarde i grube. Pazury – czarne u czarnych i srebrnych pudli; czarne lub brązowe u pudli brązowych. U pudli białych pazury w całej gamie kolorów – od rogowego po czarny. U pudli pomarańczowo-płowych (morelowych) i czarnych – brązowe lub TYLNE: Widziane z tyłu – równoległe ; mięśnie dobrze rozwinięte i wyraźnie widoczne. Staw skokowy dość dobrze ukątowany. Kąty : biodrowo-udowy, piszczelowo-udowy i piszczelowo-skokowy, powinny być dobrze zaznaczone. Udo: Dobrze umięśnione i silne. Śródstopie: Raczej krótkie i proste. Pudel powinien rodzić się bez palców szczątkowych na kończynach tylnych. Tylne łapy: Takie, jak przednie. CHÓD/RUCH: Pudel porusza się lekko i sprężyście. SKÓRA: Elastyczna, nie luźna, pigmentowana. Pudle czarne, brązowe, srebrne, pomarańczowo-płowe (morelowe) i czerwonopłowe, muszą być pigmentowane zgodnie z kolorem szaty. U białych pudli pożądana jest srebrna barwa skóry. SZATA:WŁOS: Lokowaty : Obfity, o delikatnej, wełnistej strukturze, bardzo kędzierzawy, elastyczny i odporny na ucisk dłoni. Powinien być gruby, gęsty, równej długości ; powinien także tworzyć równe loki. Sznurowy: Obfity, o delikatnej, wełnistej strukturze; gęsty, tworzący charakterystyczne sznury, które powinny osiągać długość przynajmniej 20 Jednolicie czarna, biała, brązowa, srebrna, morelowa (pomarańczowo-płowa) i czerwona (czerwono-płowa). Brązowa: Powinna być głęboka, raczej ciemna, jednolita i ciepła. Odcień beżowy oraz jego jaśniejsze pochodne, nie są dozwolone. Srebrna: Musi być jednolita, głęboka; nie może przechodzić w czerń, ani w biel. Morelowa (pomarańczowo-płowa): Musi być jednolita; nie może być zbliżona do jasnopłowego, kremowego czy czerwono-płowego koloru. Czerwona (czerwono-płowa): Musi być jednolita na całym ciele. Absolutnie nie może być zbliżona do pomarańczowo-płowej (morelowej). Obwódki powiek, nos, wargi, dziąsła, podniebienie, naturalne otwory, moszna i opuszki – dobrze pigmentowane. WYMIARY: Pudle duże: Powyżej 45 cm do 60 cm, z tolerancją 2 cm powyżej. Duży pudel musi być powiększoną i rozwiniętą kopią pudla średniego, zachowującą jego cechy. Pudle średnie: Powyżej 35 cm do 45 cm. Pudle miniaturowe: Powyżej 28 cm do 35 cm. Pudel miniaturowy musi przypominać pomniejszonego pudla średniego, zachowując – na tyle, na ile jest to możliwe – takie same proporcje. Nie może wykazywać żadnych cech skarłowacenia. Pudle toy: Powyżej 24 cm do 28 cm (pożądany ideał: 25 cm), z tolerancją -1 cm. Toy pudel przypomina pudla miniaturowego i zachowuje te same ogólne proporcje, spełniając wszystkie wymogi wzorca. Wszelkie oznaki skarłowacenia są niedopuszczalne; jedynie guz potyliczny może być słabiej zaznaczony. WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. - Karpiowaty lub łękowaty grzbiet. - Zbyt nisko osadzony ogon. - Nadmierna pobudliwość. - Zęby: Brak 2 P1 nie jest brany pod uwagę Brak jednego P2 lub symetryczny brak dwóch P2. - Brak M3 nie jest brany pod uwagę POWAŻNE WADY: - Częściowa depigmentacja nosa. - Bekasi nos. - Spiczasta kufa. - Wypukły grzbiet nosa. - Zęby: Niesymetryczny brak dwóch PM2. - Oczy zbyt duże lub zapadnięte, niewystarczająco ciemne - Zbyt krótkie uszy. - Opadający zad. - Ogon zagięty nad grzbietem. - Zbyt strome kątowanie kończyn tylnych. - Chód posuwisty lub z długim wykrokiem. - Rzadka, miękka lub twarda szata. - Maść niezdecydowana lub niejednolita: srebrna przeczerniona lub biaława srebrna; spłowiała pomarańczowo-płowa (morelowa), kremowa, beżowa lub zbyt ciemnobrązowa u pudli brązowych. WADY ELIMINUJĄCE: - Agresja lub nadmierna nieśmiałość. - Całkowita depigmentacja nosa. - Brak typu, zwłaszcza głowy. - Tyłozgryz lub przodozgryz. - Zęby: Brak 1 siekacza, 1 kła lub 1 zęba łamacza (górne P4, dolne M1). Brak jednego P3 lub P4. Brak trzech lub więcej P (z wyjątkiem P1). - Brak ogona lub naturalnie krótki ogon. - Palce szczątkowe lub ślad po palcach szczątkowych na tylnych kończynach. - Szata niejednolitego koloru. - Białe łaty. - Biała sierść na łapach. - Wzrost powyżej 62 cm u pudli dużych i poniżej 23 cm u toy pudli. - Wszelkie oznaki skarłowacenia: okrągła czaszka, brak guza potylicznego, zbyt wyrazisty stop, wyłupiaste oczy, zbyt krótka i zadarta kufa, cofnięta żuchwa. - Bruzda pośrodkowa prawie niewidoczna. - Bardzo lekki kościec u pudli toy. - Zagięty ogon, z końcem opadającym na słabiznę lub zad. Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny. Dodatek do wzorca - Uznane fryzury wystawowe. Fryzura „na lwa”: Pudle, zarówno o lokowatej, jak i sznurowatej szacie,, powinny mieć ostrzyżone kończyny tylne, aż do żeber. Strzyże się również: kufę – od dolnej powieki w górę i w dół; policzki; przednie i tylne kończyny, oprócz mankietów lub bransolet i dozwolonych, dodatkowych partiach sierści na kończynach tylnych; ogon, z pozostawieniem okrągłego lub podłużnego pompona. Wąsy wymagane są u wszystkich osobników. Dopuszczalne jest pozostawienie włosa, zwanego „portkami”, na przednich kończynach. Fryzura „nowoczesna”: Pozostawienie włosa na czterech kończynach jest dopuszczalne jedynie pod warunkiem, że przestrzega się następujących zasad: 1. Należy wystrzyc: a) dół kończyn przednich – od pazurów do wysokości palca szczątkowego /pierwszego palca/; dół kończyn tylnych – do takiej samej wysokości. Strzyżenie maszynką, ograniczone do samych palców, jest dopuszczalne b) głowę i ogon, według zasad opisanych powyżej. Można wyjątkowo dopuścić przy tej fryzurze: - pozostawienie pod żuchwą krótkiego włosa, nie dłuższego, niż 1 cm, którego krańce powinny zostać ścięte równolegle do żuchwy. Tzw. „kozia broda” nie jest dopuszczalna. - skrócenie pompona na ogonie. 2. Należy skrócić włos na tułowiu, dla uzyskania efektu „lśniącego jedwabiu”, mniej więcej do długości 1 cm. Długość szaty wzrasta stopniowo wokół żeber i w górnych partiach kończyn. 3. Należy uporządkować: a) włos na głowie – tak, by tworzył kask (czuprynę) umiarkowanej wysokości, jak również poniżej wzdłuż szyi do kłębu, oraz na froncie – równomiernie, bez przerw, aż do wystrzyżonej części łap, wzdłuż lekko ukośnej linii od szczytu mostka w dół. Szata na górnej części uszu i do 1/3 ich długości, może być ostrzyżona nożyczkami lub ogolona maszynką w kierunku „z włosem”. Na dolnej części ucha należy pozostawić włos, którego długość rośnie stopniowo od góry do dołu, kończąc się frędzlami, które można wyrównać. b) włos na nogach – „portki” lub „pantalony”, odcinają się wyraźnie od gładko wystrzyżonych łap. Długość włosa stopniowo wzrasta ku górze –osiągając na łopatkach i udach długość 4-7 cm /mierzoną przy wyprostowanym włosie/ – proporcjonalnie do wielkości psa, jednak należy unikać wrażenia bufiastości. „Pantalony” na kończynach tylnych nie mogą przeszkadzać dostrzec typowego dla pudla kątowania. Wszelkie inne, fantazyjne strzyżenia, nie odpowiadające powyższym normom wzorcowym, stanowią wady eliminujące. Niezależnie od tego, którą z wzorcowych fryzur zastosowano, nie może ona wpływać na ocenę na wystawie – oznacza to, że wszystkie psy tej samej klasy, w którejkolwiek z fryzur wzorcowych oceniane są jednakowo. Fryzura „angielska”: Prócz „lwich” motywów na kończynach tylnych, pozostawia się dodatkowo mankiety i bransolety. Na głowie pozostawiony jest kask /grzywka/. W przypadku tego typu strzyżenia, wąsy są elementem dowolnym. Dopuszcza się brak wyraźnej granicy strzyżenia szaty na tylnych kończynach. Kask /grzywka/ nie elementem dowolnym (zabrania się używania lakieru do włosów i wszelkich podobnych mu substancji w celu utrzymania stabilnej fryzury). Pudle, które nie zostały ostrzyżone według wzorca, nie będą (do czasu pozostawania w niewłaściwej fryzurze) oceniane, ani nagradzane podczas wystaw i oficjalnych pokazów, jednakże nie eliminuje ich to z hodowli. Źródło: Charakter rasy pudel miniaturowy FCI wyróżnia cztery odmiany pudli: duże, średnie, miniaturowe i toye. Z kolei w krajach anglosaskich dzieli się rasę na trzy odmiany (standardowe – powyżej 38 cm, miniaturowe – 28-38 cm, i toye – poniżej 28 cm) i za zgodne z wzorcem uznaje się wszystkie jednolite umaszczenia, co w praktyce poszerza nieco gamę maści, np. o kolor kremowy. Choć wszyscy przedstawiciele rasy mają podobne charaktery, to istnieją jednak pewne różnice: duże pudle są spokojniejsze, a miniatury i toye ruchliwsze. Pudel miniaturowy to pies przyjazny wobec ludzi, towarzyski, który bardzo przywiązuje się do domowników – zarówno dwu-, jak i czworonożnych. Bywa zazdrosny o uwagę właściciela. W większości przedstawiciele rasy pudel miniaturowy są pozytywnie nastawieni do otoczenia. Lubią się bawić z dziećmi, pobratymcami i innymi zwierzętami. Trzeba jednak pamiętać, że w rasie występuje duże zróżnicowanie i zdarzają się zwierzęta asocjalne i strachliwe. Pudel miniaturowy to pies skoczny, aktywny, i żywiołowy. Wymaga zapewnienia mu długich, atrakcyjnych spacerów i ciekawych zajęć umysłowych. Jeśli zapewni mu się wystarczającą ilość ruchu i ćwiczeń, w domu jest niekłopotliwy. Znudzony może natomiast niszczyć przedmioty, przeszukiwać wszystkie kąty, otwierać szafki i torby, wskakiwać na meble. Psy rasy pudel miniaturowy mogą wykazywać lęk separacyjny – pozbawione obecności człowieka często szczekają i wyją, mogą także niszczyć w domu. Na czas nieobecności psu warto zapewnić zajęcie w postaci choćby gryzaka czy trudnej do zniszczenia zabawki wypełnionej przysmakami. Pudel miniaturowy nie nadaje się na ogrodowego stróża – pozostawiony sam w ogrodzie, odizolowany od opiekuna stanie się wyjątkowo nieszczęśliwy. Psy tej rasy nie powinny mieszkać na podwórku także ze względu na delikatną sierść, która nie chroni zbyt dobrze przed mrozem. Pudel miniaturowy jest wprawdzie dość czujnym psem i może szczekać na dźwięk hałasów i widok nieproszonych gości, jednak nie zachowa się wobec nich agresywnie. Umiejętności Pudle wyhodowano jako zwierzęta pracujące. Ich przodkami były zapewne kudłate psy pasterskie. Później pudle służyły głównie jako psy myśliwskie. Dziś pudle kojarzą się raczej z psami ozdobnymi, jednak nie utraciły nic ze swej inteligencji, cenionej zwłaszcza w krajach anglosaskich, gdzie psy te biorą udział w zawodach posłuszeństwa. Jako zwierzę inteligentne i sprytne pudel miniaturowy bardzo szybko się uczy. Jest wrażliwy na bodźce zewnętrzne – nowe dźwięki i nieznane przedmioty. Sprawdza się w agility, obedience czy frisbee, jeśli odpowiednio się go zmotywuje. Szkolenie i wychowanie Skoczny, radosny, chętny do współpracy i łatwy do zmotywowania pudel miniaturowy jest wyjątkowo podatny na szkolenie. Inteligencja i ukierunkowanie na człowieka sprawiają jednak, że pudle nie tylko szybko się uczą, ale też równie szybko szkolą swoich właścicieli. W wychowaniu psa rasy pudel miniaturowy niezbędna jest więc konsekwencja i cierpliwość. Trzeba przy tym pamiętać, ze pudle to psy dość wrażliwe, w ich szkoleniu nie powinno się więc stosować metod awersyjnych. Pudel miniaturowy z reguły dobrze dogaduje się z innymi psami i jest ufny w stosunku do ludzi. Zdarzyć się jednak może, ze nieodpowiednia socjalizacja lub jej brak w wieku szczenięcym spowodują trudne do rozwiązania problemy – nadmierną bojaźliwość albo agresję. Dlatego każdy szczeniak rasy pudel miniaturowy powinien być oswajany z przeróżnymi sytuacjami, psami i obcymi ludźmi. Najlepszym wyborem dla niedoświadczonych opiekunów będzie zabranie szczeniaka do psiego przedszkola. Dla kogo ta rasa W tej rasie istnieją duże możliwości dopasowania psa do swoich preferencji – zarówno w kwestii wyglądu (rozmiary, kolory, fryzury), jak i charakteru oraz temperamentu. Z pudlem miniaturowym nie poradzi sobie raczej osoba starsza i mało aktywna. To pies dla kogoś, kto lubi się dużo ruszać i nie przeraża go pielęgnacja szaty. POCHODZENIE I HISTORIA RASY Współcześni kynolodzy widzą przodków pudli wśród psów pasterskich i myśliwskich, jednak ścisłe ustalenie początków rasy byłoby bardzo ryzykowne. Pierwsze wizerunki pudli przyniosła sztuka XV wieku z terenów Francji, Niemiec, Hiszpanii, co zresztą do dziś jest przyczyną nierozstrzygniętego sporu o ojczyznę rasy. Jedno jest pewne: pudle są rasą europejską, powstałą i rozpowszechnioną w epoce bogatego w formy baroku. Ówczesny styl życia władców i arystokracji, przemarsze wojsk, kontakty handlowe i dyplomatyczne - przyczyniły się do rozprzestrzenienia i popularyzacji pudli w Europie Zachodniej. Rasa ta, jak chyba żadna inna, powstawała w chaosie, ruchu, na odległych od siebie terenach. Przeżywała okresy wielkich triumfów, ale i pogardliwych określeń. Jej przedstawiciele byli faworytami największych tego świata, ale i najciężej pracującymi psami - w myślistwie, przy wyszukiwaniu trufli, w cyrku itp. Nie można dokładnie ustalić daty sprowadzenia tych psów do Polski. Wydaje się prawdopodobne, że nastąpiło to już po zakończeniu przez pudle kariery psów myśliwskich. Pierwszym polskim pudlem, o którym cos wiemy, był Bielik królewicza Zygmunta (późniejszego Zygmunta Starego). W kronikach z tego okresu zanotowano, że królewicz chodził z nim do łaźni i odbywał zagraniczne wojaże. Bielik był na tyle znany, że Jan Matejko umieścił go na obrazie "Podniesienie dzwonu Zygmunta". Oczywiście Bielik nie mógł byc świadkiem zawieszenia dzwonu, miałby bowiem wówczas ponad 20 lat (wzmianki o psie królewicza pochodzą z końca XV wieku, a wspomniana uroczystość odbyła sie w 1520 r.). Zgodność poszczególnych elementów obrazów z historią nie jest najmocniejszą stroną Matejki. Na płótnie widzimy również lutnistę-szpiega Bekwarka, który do Polski przybył 30 lat później. Modelem Matejki był z pewnością jego własny pudel - jeden z wielu psów, które przewijały się przez dom malarza. Znane są liczne interesujące wzmianki mówiące o istnieniu pudli w polskich domach, jednak racjonalnego początku ich hodowli należy szukać w okresie pojawienia się tej rasy na wystawach psów. Na przełomie XVIII i XIX wieku miłośnicy psów w Europie zachodniej odkryli nowy sport kynologiczny - pokazy użytkowania, a następnie wystawy psów rasowych , na których oceniano zgodność z wzorcem i piękno pokroju. Zakładano wielkie hodowle, odszukiwano i systematyzowano regionalne odmiany psów użytkowych, zakładano kluby poszczególnych ras i ich związki. Od początku kynologii wystawienniczej pudle występowały jako uformowana rasa w trzech odmianach wielkości i to zarówno na kontynencie, jak i w Anglii. Dowodem na to sa liczne reportaże, sprawozdania oraz ilustracje w prasie i książkach. Pierwsze Kluby Pudli powstały w Anglii w 1886 roku, następnie w Niemczech w 1893 roku i we Francji w roku 1922. Do Polski sport wystawienniczy i tworzenie organizacji kynologicznych dotarły ze znacznym opóźnieniem. Za ich początek należy uznać powstanie zrzeszeń gospodarczych: Cesarsko- Królewskiego Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarczego, które od 1850 r. we Lwowie, a następnie w innych miastach urządzało pokazy zwierząt gospodarskich z psami włącznie, Centralnego Towarzystwa Gospodarczego w Wielkim Księstwie Poznańskim, organizującego od roku 1862 w Gostyniu wystawy inwentarza gospodarskiego i w końcu Towarzystwa Wyścigów Konnych w Królestwie Polskim, które od 1881 roku eksponowało w Warszawie inwentarz żywy- oczywiście też z udziałem psów. Jak wynika z nielicznych relacji z tych z tych skromnych wystaw psów, pokazywano także pudle. Raz nawet rasa nazwana została pudlem afrykańskim. Ciekawe, czy był to wpływ bardzo starej angielskiej opinii o pochodzeniu pudli z tego rejonu świat ? Bezpośrednio po zakończeniu I Wojny Światowej i odzyskaniu niepodległości powstały regionalne i specjalistyczne zrzeszenia kynologiczne. Niestety, nie powstał- wzorem Pointer Klubu, Setter Klubu czy wielu innych- Klub Pudla. Hodowcy i miłośnicy tej rasy zrzeszeni byli w Polskim Związku Hodowców Psów Rasowych w Warszawie. W roku 1938 ponad dziesięć różnorodnych zrzeszeń kynologicznych utworzyło Polski Kennel Klub, który 2 VI 1939 roku przyjęty został do Międzynarodowej Federacji Kynologicznej. Stowarzyszenia lub wspólne ich komitety organizowały w okresie międzywojennym wystawy psów rasowych w Warszawie, Wilnie, Poznaniu, Lwowie, Katowicach, Toruniu i Krakowie. Nie wystawiano imponujących ilości psów- przeciętnie zgłaszano od stu do stu kilkudziesięciu. I na te skromna ilość przypadały zazwyczaj dwa, trzy pudle.. Może nie traktowano ich jako nadzwyczajnych rarytasów wystawowych- ale przecież w literaturze i czasopismach kynologicznych tamtego okresu uznawano pudle za rasę zasiedziałą, zadomowioną i tak powszechną, że nikt tego stanu specjalnie nie akcentował. W najpoważniejszych książkach- Maurycego Trybulskiego, Stefana Błockiego, Ignacego Mana- autorzy poświęcają pudlom wiele miejsca. Podają bardzo dużo ciekawych informacji, które dziś od ponad pół wieku, czyta się z wielkim zainteresowaniem. W kwartalniku Polskiego Związku Psów Rasowych "Pies" i miesięczniku 'Mój Pies" jest dużo wzmianek o pudlach. Ze sprawozdań z wystaw można się dowiedzieć, ile było pudli i jakie otrzymały oceny. W "Moim Psie" pudle dwukrotnie były psami okładkowymi. W numerze 8 z 15 VIII 1937 roku dziewczynka w polskim stroju ludowym sfotografowana jest z białym miniaturowym pudlem. W numerze przedostatnim- z 1 VII 1939 roku- okładkę zdobi piękny, biały pudel amerykański ch. BLAKEEN JUNG FRAN. Z artykułu Pies na urlopie możemy się dowiedzieć 9 i zobaczyć, gdyż artykuł zdobią zdjęcia, że duży, biało-czarny ( tak, tak, łaciaty, dziś zrobiłby karierę) pudel imieniem MARS przyjechał na wypoczynek ze swoja panią do Ciechocinka aż z Lublina i że koncertów wysłuchuje na stojąco. Natomiast CACUŚ, miniaturowy, biały pudelek, który na urlop do Zakopanego przyjechał ze Lwowa, pozuje do zdjęcia na słupku granicznym, na tle Świdnicy w Tatrach. W artykule o modzie Pani i jej pies projektant poleca charakterystyczny kostium o motywach zbliżonych do sylwetki pudla. W rubryce ogłoszeń p. Adolf Wołoski z Kalisza (Rynek Dekerta2, skład apteczny) informuje, ze pragnie nabyć pudlicę białą lub czarną, z rodowodem, po rodzicach pełnowartościowych, w wieku 2-3 miesięcy. Prosi o cenę i odpis rodowodu. Podając te fakty pragnę przekonać Szanownych Czytelników, że pudle były w Polsce od czasów bardzo dawnych. Borykały się z podobnymi do dzisiejszych problemami i spotykały sie z nie mniejszą od współczesnej sympatią. W naszym psim światku nie stanowia nowości, choć niekiedy odchodziły w zapomnienie. PUDLE W POLSCE PO II WOJNIE ŚWIATOWEJ Wojna przerwała działalność polskiej kynologii. Prawie doszczętnie zniszczona został dokumentacja. Ocalało jednak kilku zapaleńców, którzy zaraz po zakończeniu wojny- w tak trudnej sytuacji politycznej i gospodarczej kraju- zaczęli krzątać się przy reaktywowaniu życia kynologicznego. 5 V 1948 roku powołano Związek Kynologiczny w Polsce, dostosowując jednak jego formy organizacyjne i nomenklaturę do realiów powojennych. W tymże 1948 roku powstały pierwsze oddziały Związku w Warszawie, Poznaniu, Wrocławiu, Inowrocławiu, Katowicach i Bydgoszczy oraz ukazał się pierwszy numer "Psa". Już we wrześniu 1948 roku zorganizowano I Ogólnopolską Wystawę Psów Rasowych we Wrocławiu. Uczestniczyły w niej dwa pudel: duży, biały DŻEM J. Trybuły z Warszawy i czarny BOBUŚ p. Borowskiej. II Wystawa Ogólnokrajowa odbyła się 1-2 października 1949 roku w Warszawie. Wystawiano na niej już trzy duże pudle: JIMA p. Stockiej, ATERA p. Bizowskiej i wspomnianego już DŻEMA p. Trybuły. Były to psy, które cudem ocalały z pożogi wojennej. Oczywiście z biegiem czasu zaczęto zgłaszać do Związku i inne, które przetrwały wojnę, przywiezione z zagranicy lub były pudlo-podobnymi. Po przeglądach, dokonywanych w Warszawie pod czujnym i fachowym okiem inż. Zygmunta Biernackiego i Jaremy Wodzińskiego, rejestrowane były w związku, następnie wpisywane do Księgi Wstępnej. W następnych latach udział pudli w wystawach powiększył się. Przy warszawskim oddziale Związku skupiła się mała zaprzyjaźniona grupa ludzi-panie W. Sarnecka, A Rakoczy, państwo Kierstowie. Kulikowscy, Piotrowscy, Michałowscy i niżej podpisy. Doszliśmy wówczas do wniosku, że należy rozpropagować pudle jako równorzędnych partnerów całej rodziny psów rasowych. Uważaliśmy, ze pudle są idealnymi psami domowymi, łatwymi w hodowli i wychowie, a przy tym mającymi niepowtarzalny urok i wspaniały charakter. Wychodziliśmy z założenia, iż jest to idealne zwierzę, które nam , po obozach, tułaczkach, przyniesie radość, ukojenie, wierność i wszystko, co może dać człowiekowi obcowanie z psem. Nie było to łatwe, bowiem w tamtych czasach uzasadnieniem istnienia Związku była użytkowość psów obronnych i myśliwskich. W opinii ówczesnych decydentów pudel był symbolem kapitalistycznego darmozjada, psiego paniczyka, który nie nadawał się do służb specjalnych, a w polu na kaczkach nikt by się z takim dziwakiem nie pokazał. Zmiany społeczne, które zaszły w Polsce po 1945 roku, wymagały cierpliwej nauki i przekonywania, że pies i kynologia w najszerszym tego słowa znaczeniu to zjawisko trwale związane z przeszłością i przyszłością człowieka. Po wielu staraniach i zabiegach udało się przy oddziale warszawskim zorganizować w 1954 roku sekcje poszczególnych ras. Z czasem zmieniono te przepisy i sekcyjne mianował Zarząd. W Warszawie w 1954 roku powstała sekcja "pudla i chow-chow", jako ze oba środowiska były szczególnie zaprzyjaźnione. Nasza działalność polegała na skupieniu wokół sekcji wszystkich miłośników rasy- i tych przedwojennych, i całkowicie nowych, którzy nie rzadko po raz pierwszy mieli psa w domu. Udzielaliśmy wskazówek, dotyczących żywienia, wychowania, pielęgnacji, organizowaliśmy pokazy rasy i kursy strzyżenia psa, nieprawdopodobnie często wygłaszaliśmy odczyty i pogadanki. W roku 1956 wydaliśmy własnym nakładem pierwszą broszurę mojego autorstwa Pudel - wzorzec i pielęgnacja. Rozdawaliśmy ją marząc, by ludzie wiedzieli, jak traktować, wychowywać i pielęgnować swego pupila, aby był choć trochę podobny do pudla. 20 XI 1960 roku zorganizowaliśmy w Warszawie w salach PZŁ przegląd pudli na zasadach wystawy. Psy podzielone były na płeć i klasy, otrzymywały karty ocen, lokaty, dyplomy, medale. Były boksy i ring, sędziowała Smyczyńska. Udział wzięło 40 pudli, w tym 20 dużych, 16 średnich i 4 miniaturowe. Atmosfera, nastrój i bezinteresowne zaangażowanie organizatorów sprawiły, że wrażenia i wspomnienia tej imprezy nie zatarły się w pamięci. Sadzę, że zasługuje ona na przyznanie jej honorowego miejsca " I Specjalistycznej Wystawy Pudli". O miłych wspomnieniach i doprawdy karkołomnych pomysłach- jak choćby wyjazdy do krycia z naszymi pudlicami na punkty graniczne w Zgorzelcu- można by opowiadać jeszcze długo. Tymczasem pudle stawały się coraz bardziej znaną i lubianą rasą, dołączyli do nas nowi sympatycy i miłośnicy. Tak reaktywowano pudle w Polsce po II Wojnie Światowej. Początki były pracowite, skromne, oparte na altruistycznym zapale entuzjastów rasy. Stopniowo łatwiejsze były kontakty, wyjazdy, udział cudzoziemców w naszych wystawach, importy. Związek przystąpił do FCI. Zainteresowanie pudlami dość szybko rozszerzyło się na bardzo prężne ośrodki kynologiczne: Poznań, Śląsk, Pomorze, dzięki którym pudle w całym kraju stanowią prawdziwą dumę i ozdobę kynologii. Fragment książki "PUDLE" Zygmunta Jakubowskiego źródło za zgodą: Klub Pudla w Polsce Psy, które powstały z dwóch ras są nazywane najczęściej mieszańcami lub kundelkami. Zdarzają się jednak wyjątki! A jednym z nich jest goldendoodle. Przeczytaj nasz artykuł i poznaj go bliżej! Zazwyczaj bywa tak, że mieszanki dwóch ras powstają przypadkowo. Psiak, który powstaje z takiego połączenia to mieszaniec, czyli kundelek. Stworzenie urocze, ale nierasowe. Czasami zdarzają się jednak wyjątki. Dzieje się tak wtedy, gdy ludzie celowo łączą ze sobą określone rasy, by otrzymać potomstwo, które będzie łączyło ze sobą najlepsze cechy dwóch osobników. Takie psy nazywa się „psami designerskimi” – specjalnie zaprojektowanymi, by łączyć wszystko to, co najlepsze w obu rasach – zarówno pod względem charakteru, jak i wyglądu. Do grona takich psów należy goldendoodle. Niesamowicie urocza mieszanka pudla i golden retrievera. Psiaki te cieszą coraz większą popularnością wśród ludzi. Goldendoodle – pochodzenie Goldendoodle to pies, który powstał ze skrzyżowania pudla i golden retrievera. Pierwszy psiak tej rasy wyhodowany został już w 1969 roku, a jego ojczyzną jest Australia. Hodowla goldendoodle – czasami spotkasz się też z pisownią golden doodle – jest ściśle związana z hodowlą innej hybrydowej rasy. Mowa o labradoodle, czyli o psiaku, który powstał ze skrzyżowania labradora i pudla. Rasa ta spotkała się z dobrym odbiorem ze strony ludzi. Okazało się bowiem, że labradoodle to pies uroczy, przyjacielski i towarzyski, a przy tym hipoalergiczny. Nie oznacza to jednak, że nie uczula w ogóle – po prostu praktycznie nie linieje, co z kolei ogranicza transmisję alergenu w domu. A skoro z labradoodle się udało, postanowiono spróbować z krzyżówką ras golden retriever oraz pudel. Eksperyment również się powiódł. Choć na swoją popularność goldendoodle musiał jeszcze poczekać. Psiaki, które powstają z takich mieszanek, nazywane są psami designerskimi czy psami hybrydowymi. I choć ojczyzną goldendoodle jest Australia, to w Stanach Zjednoczonych zaczęły także cieszyć się ogromną sympatią, co przełożyło się na ich popularność. Miało to miejsce w latach 90. XX wieku, czyli dopiero lata po powstaniu przedstawiciela tej rasy. I choć Australia też kocha goldendoodle, to właśnie Stany Zjednoczone rozsławiły te niesamowitą mieszankę. Po Stanach Zjednoczonych przyszła pora na inne kraje. Na Zachodzie goldendoodle są już całkiem rozpoznawalne i nie budzą zdziwienia. Wciąż jednak rasa ta wzbudza zachwyt i choć stała się już dosyć rozpowszechniona, to szacuje się, że jej popularność będzie tylko rosnąć. W Polsce sytuacja wygląda nieco inaczej – goldendoodle, jak inne rasy designerskie nie jest jeszcze zbyt dobrze znana. Jeśli chcesz kupić tego typu psiaka w polskiej hodowli, niestety, ale musisz przygotować się na rozczarowanie. Goldendoodle nie są rasą uznawaną przez FCI. W Polsce nie istnieje żaden związek, który dbałby o standardy tej rasy i sprawował pieczę nad hodowlami. Co to w praktyce oznacza? To, że nie jest ona oficjalnie dostępna w Polsce. Możesz trafić na ludzi, którzy oferują goldendoodle, ale różnica między porządną, uczciwą hodowlą, a pseudohodowlą, gdzie liczy się tylko szybki zarobek bez patrzenia na dobro zwierzaka, jest bardzo trudna do ustalenia. Gdzie kupić tego psa, jeśli nie w Polsce? Gdzie kupić goldendoodle? Najlepszym wyjściem jest sprowadzenie szczeniaka z zagranicy. Tam rasa też nie jest oficjalnie uznawana przez największą federację kynologiczną, ale piecze nad nią sprawują inne, mniejsze stowarzyszenia. Nie musisz od razu sprowadzać psiaka ze Stanów Zjednoczonych czy Australii. Z pewnością, byłaby to bardzo trudna operacja logistyczna, która pochłonęłaby ogromne fundusze i wymagała mnóstwa energii. Możesz znaleźć hodowlę goldendoodle również w Europie Zachodniej, a więc znacznie bliżej. Pamiętaj jednak, by i taką hodowlę dobrze sprawdzić. Dobry i uczciwy hodowca odpowie na wszystkie Twoje pytania. Okaże również dokumentację medyczną, przekaże Ci psa zaszczepionego i takiego, który jest w odpowiednim wieku – szczeniaki nie powinny opuszczać matki przed ósmym tygodniem życia. A ile kosztuje goldendoodle? Na pewno zastanawiasz się, jakie koszty musisz ponieść gdy zdecydujesz się na psa rasy goldendoodle. Cena jest dość wysoka i w przeliczeniu na polską walutę może wynieść nawet kilkanaście tysięcy złotych. Do kosztów musisz doliczyć również koszt transportu i całej logistyki, która ma na celu legalne sprowadzenie psa do kraju. Nie daj się nabrać na zwierzęta, które zostaną Ci zaoferowane w dużo niższej cenie. Im pies tańszy, tym większa szansa, że jest po prostu uroczym kundelkiem, który z goldendoodle nie ma wiele wspólnego. Musisz uważać – w ten sposób też przyłożyć rękę do cierpienia zwierząt, jeśli finansowo wesprzesz hodowlę, która nastawiona jest tylko na zysk. Kwestie dobrobytu zwierząt dla takich hodowców bardzo rzadko mają jakiekolwiek znaczenie. Goldendoodle – wygląd Klasyczny goldendoodle to krzyżówka golden retrievera i dużego pudla. I choć żaden oficjalny wzorzec rasy jeszcze nie istnieje, prace hodowlane pod tym katem są ciągle prowadzone. Nadal też można już określić pewne cechy wyglądu, które charakteryzują goldendoodle. Na ten moment trudno jednak przewidzieć, jak kwestia ta będzie wyglądała w przyszłości. Goldendoodle to psiak, który w kłębie osiąga około sześćdziesięciu do sześćdziesięciu sześciu centymetrów w przypadku psów i od pięćdziesięciu sześciu do pięćdziesięciu ośmiu centymetrów w kłębie. Jego waga waha się od około czternastu do około dwudziestu jeden kilogramów. Pod względem gabarytów, potomek pudla i golden retrievera przypomina więc tego drugiego. W przypadku tej rasy sierść może występować we wszystkich wariantach – może być kręcona, falowana, ale również prosta. Choć w tym ostatnim przypadku z reguły nie jest ona aż tak prosta jak sierść, którą może pochwalić się rasa golden retriever. Niezależnie od tego, jak się układa, zawsze jest długa. Umaszczenie może być też bardzo różne i zależne od pudla, który jest rodzicem danego szczeniaka. Może być więc białe, kremowe, ale też czerwone czy wręcz czarne. Zdarzają się też złote goldendoodle, gdy kolor sierści dziedziczą nie po pudlu, a po drugim rodzicu. Z reguły kolor sierści jest jednolity. Jeśli można by określić jednym krótkim stwierdzeniem wygląd tych psów z całą pewnością byłby to „uroczy kudłacz”. To jedno z pierwszych określeń, które przychodzą na myśl na widok goldendoodle. Klasyczny goldendoodle ma za rodzica dużego pudla królewskiego. Zdarzają się jednak krzyżówki z mniejszymi pudlami – wtedy mowa o minigoldendoodle, który wygląda jak zminiaturyzowana wersja klasycznego goldendoodle, co budzi pewne skojarzenia z wiecznym szczeniakiem. Goldendoodle – charakter Rasa psa goldendoodle nie zdobyłaby tak wielkiej popularności w Stanach Zjednoczonych czy ojczystej Australii, gdyby mogła pochwalić się tylko uroczym wyglądem. Kwestie charakteru są przecież równie ważne. A jaki jest goldendoodle? To przede wszystkim psy bardzo łagodne i przyjacielskie. Nadadzą się idealnie dla rodzin z dziećmi – mogą być doskonałymi towarzyszami zabaw dla najmłodszych. Pamiętaj jednak, że klasyczny goldendoodle to pies całkiem spory, dlatego musisz nauczyć dziecko i pupila wzajemnych kontaktów tak, by dla wszystkich przebiegały one jak najlepiej. Warto uczyć dziecko szacunku do zwierząt już na bardzo wczesnym etapie. Goldendoodle to też pies niezwykle pojętny i inteligentny. Golden retrievery słyną z tego, że szybko i chętnie się uczą. Wbrew obiegowej i bardzo krzywdzącej opinii pudle są także niezwykle mądrymi psami. A goldendoodle łączy inteligencję obu tych ras. Można uczyć go sztuczek, a trening posłuszeństwa i odpowiedniego zachowania przychodzi mu z łatwością. Pamiętaj, że najlepszą metodą treningową dla psów jest pozytywna motywacja – nagradzaj i chwal, nie karz. Wtedy właśnie osiągniesz najlepsze efekty. Goldendoodle nie są uparte. Łatwo można się z nimi dogadać i zbudować silną więź. Są też bardzo towarzyskie i łakną kontaktu z innymi. Z reguły mogą również znaleźć wspólny język z innymi zwierzakami domowymi. To wszystko sprawia, że opiekę nad nimi może z powodzeniem sprawować nawet osoba, która nie ma dużego doświadczenia z psami, ma za to mnóstwo chęci. Pamiętaj jednak, że goldendoodle to pies, który wymaga naprawdę sporo ruchu. Jest potomkiem dwóch bardzo aktywnych ras i będzie wymagał długich spacerów oraz mnóstwa innych aktywności, by rozładować energię. Jeśli nie możesz sobie na to pozwolić, poszukaj spokojniejszej rasy. Goldendoodle z powodzeniem też może sprawdzić się jako pies pracujący – wykorzystywany bywa przez myśliwych, ale też przez ratowników. Przeczytaj również: Pies ratownik – które rasy ratują życie? Jeśli szukasz aktywnego, energicznego i pojętnego psa, który będzie Ci towarzyszył w rozlicznych wędrówkach i innych aktywnościach fizycznych, goldendoodle jest rasą wartą rozważenia. Goldendoodle – pielęgnacja Powszechnie uważa się, że pielęgnacja goldendoodle, choć wymaga nieco wysiłku, wcale nie jest bardzo czasochłonna i poradzić może sobie z nią każdy, jeśli tylko ma chęci, nieco czasu i zaopatrzy się w odpowiednie akcesoria. Jak wygląda pielęgnacja tego psa w praktyce? Zobacz również: Maltipoo – co to za rasa psa? Dowiedz się więcej! Żywienie Pies goldendoodle być może wygląda jak duża, kudłata zabawka, jednak z całą pewnością to żywe stworzenie, które wymaga odpowiedniego żywienia. Dawno już minęły czasy, w których resztki z ludzkiego stołu uważano za najlepsze pożywienie dla psów. W tej kwestii naprawdę wiele się zmieniło. Jak więc powinieneś karmić swojego goldendoodle? Pamiętaj, że w jego diecie najważniejszą rolę odgrywa mięso i inne produkty pochodzenia zwierzęcego – w dalszej kolejności skup się na dodatku ziół, warzyw i naprawdę niewielkiej ilości owoców. Samodzielne komponowanie posiłków dla psów jest trudne. Wymaga dużej wiedzy, czasu i energii. Nie każdy ma na to ochotę i nie ma w tym nic złego. Postaw na dobrej jakości karmy komercyjne – masz naprawdę spory wybór. W naszym sklepie znajdziesz karmy, które są w stanie zaspokoić potrzeby każdego psa, niezależnie od okoliczności. Godną polecenia naturalną i bezzbożową karmą jest COUNTRY&NATURE. Sprawdź naszą ofertę i znajdź to, co najlepsze dla Twojego psa. Zdrowie Goldendoodle żyją około dziesięciu – piętnastu lat. Odmiany hybrydowe dość powszechnie uważane są za zdrowsze niż rasy, z których powstają, ale to nie do końca prawda. Nie możesz automatycznie zakładać, że obciążenia genetyczne jednej z ras na pewno nie przejdą na goldendoodle, dlatego warto wykonywać regularne badania u lekarza weterynarii. Mimo wszystko goldendoodle słynie jako zdrowa i odporna rasa. A jeśli chcesz dodatkowo zadbać o ich kondycję i zdrowie, sprawdź produkty marki DR. PETCARE, dostępne w naszym sklepie. Pielęgnacja Pielęgnacja goldendoodle nie jest zbyt skomplikowana. Te psy praktycznie nie linieją, a więc tym samym nie potrzebują codziennego wyczesywania. Ich długa sierść wymaga jednak odpowiedniej pielęgnacji, by się nie kołtuniła. Możesz go wyczesywać dwa – trzy razy w tygodniu, by sierść była lśniąca i prezentowała się tak, jak należy. Jeśli masz problem z należytym rozczesaniem sierści pomocny może okazać się spray do rozczesywania marki Botaniqa. Raz na kilka miesięcy warto też wykąpać psa. Wtedy też przyda Ci się odpowiedni szampon, a także odżywka. Ze swojej strony proponujemy wygodny dwupak, w skład którego wchodzi szampon i odżywka dla psów o długiej sierści marki OverZoo. Przy odrobinie wprawy szybko nauczysz się dbać o piękny wygląd Twojego psa. Goldendoodle – podsumowanie Goldendoodle to naprawdę urocza mieszanka dwóch ras. Jednym z rodziców jest golden retriever, a drugim pudel. Zazwyczaj jest to duży pudel, choć istnieją też mieszanki tworzone z mniejszych, wtedy mowa o goldendoodle min. Cena szczeniaka może być bardzo wysoka, doliczyć należy też koszt sprowadzenia psa do Polski. Są to jednak psy warte uwagi. Urocze, lojalne, łagodne i energiczne będą doskonałym towarzystwem dla każdego, kto lubi spędzać czas bardzo aktywnie. Szybko się uczą i mogą nawet pracować – goldendoodle wykorzystywane są przez ratowników czy myśliwych. Jeśli chcesz jak najlepiej zadbać o swojego psa, zapoznaj się z ofertą naszego sklepu. A Ty? Co sądzisz o goldendoodle? W dzisiejszym poście opowiem Wam o psach, które były przeznaczone do polowań na dzikie ptactwo wodne – Pudlach. Pupile tej rasy pochodzą od barbet’a, którego wiele cech zachowały aż do dziś. Charakter psów rasy Pudel Psy tej rasy są niezwykle inteligentne. Bardzo łatwo przyswajają wszelkie nowe informacje i szybko uczą się komend. Pudle są znane z lojalności – jeśli przywiążą się do osoby lub do rodziny, bronią bliskich za wszelką cenę. Dobrze dogadują się z dziećmi. Nie są z natury agresywne. Pielęgnacja Pudli Pielęgnacja Pudli nie jest skomplikowana, ale należy czesać je kilka razy w tygodniu. Warto sprawdzać, czy na sierści nie robią się kołtuny. Rozczesanie ich jest nieprzyjemne i bolesne dla psa. Pudle należy kąpać raz na około półtora miesiąca, lub gdy staną się brudne. Zaleca się prowadzenie tych czworonogów do fryzjera co 6 tygodni. Problemy zdrowotne Pudle nie należą do wyjątkowo chorowitych. Żyją około 15 lat. Mogą cierpieć na skręty żołądka. Ciekawostki o Pudlach inna nazwa tej rasy brzmi Caniche, psy typu Pudel były we Francji nazywane barbetami, mogą one pochodzić z Islandii, psy tej rasy są bardzo pomocne przy różnego typu terapiach chorych dzieci. Profil psa rasy Pudel Kraj pochodzenia: Francja Kraj patronacki: Francja Klasyfikacja FCI: Grupa 9., Sekcja 2. Wzrost: pudel duży: 46- 60 cm pudel średni: 35- 45 cm pudel miniaturowy: 28- 35 cm; pudel toy: poniżej 28 cm Umaszczenie: jednolicie czarna, biała, brązowa, srebrna, morelowa (pomarańczowo-płowa) i czerwona (czerwono-płowa): brązowa - powinna być głęboka, raczej ciemna, jednolita i ciepła; odcień beżowy oraz jego jaśniejsze pochodne, nie są dozwolone, srebrna - musi być jednolita, głęboka; nie może przechodzić w czerń, ani w biel, morelowa (pomarańczowo-płowa) - musi być jednolita; nie może być zbliżona do jasnopłowego, kremowego czy czerwono-płowego koloru, czerwona (czerwono-płowa) - musi być jednolita na całym ciele; absolutnie nie może być zbliżona do pomarańczowo-płowej (morelowej). Obwódki powiek, nos, wargi, dziąsła, podniebienie, naturalne otwory, moszna i opuszki – dobrze pigmentowane. Sylwetka: kłąb umiarkowanie rozwinięty, grzbiet krótki, linia grzbietu harmonijna i zwarta, wysokość w kłębie jest równa wysokości, mierzonej od górnej linii zadu do podłoża, lędźwie mocne i umięśnione, zad zaokrąglony, ale nie opadający, pierś-przedpiersie musi nieco wystawać i być położone dość wysoko, klatka piersiowa sięga dołem do łokcia; szerokość odpowiada 2/3 jej głębokości, u dużych pudli obwód klatki piersiowej, mierzony za łopatkami, musi przekraczać przynajmniej o 10 cm wysokość w kłębie, klatka piersiowa owalna w przekroju, szeroka w części tylnej Szata: włos: lokowaty : obfity, o delikatnej, wełnistej strukturze, bardzo kędzierzawy, elastyczny i odporny na ucisk dłoni, powinien być gruby, gęsty, równej długości; powinien także tworzyć równe loki, sznurowy: obfity, o delikatnej, wełnistej strukturze; gęsty, tworzący charakterystyczne sznury, które powinny osiągać długość przynajmniej 20 cm. Głowa: wyrazista, o prostych konturach, proporcjonalna w stosunku do tułowia, głowa musi być dobrze wymodelowana i nie może być ciężka, masywna, ani zbyt delikatna, czaszka-szerokość wynosi mniej, niż połowa długości głowy, widziana z góry, jest owalna w osi długiej i nieco wypukła z profilu, osie podłużne nieco rozbieżne, łuki brwiowe umiarkowanie zaznaczone, pokryte długą sierścią, bruzda czołowa szeroka między oczami, zwęża się w kierunku silnie zaznaczonego guza potylicznego (u pudli miniaturowych może być on nieco mniej wyraźny), stop słabo zaznaczony, nos dobrze rozwinięty, pionowy profil; szerokie nozdrza, czarny u pudli czarnych, białych i srebrnych ; brązowy u pudli brązowych ; u pudli pomarańczowo-płowych (morelowych) i czerwono-płowych-brązowy lub czarny, kufa-grzbiet nosa idealnie prosty, ramiona żuchwy biegną niemal równolegle, kufa mocna, dolny zarys kufy wyznacza żuchwa, wargi umiarkowanie rozwinięte, dość ściśle przylegające, średniej grubości; górna warga spoczywa na dolnej, nie zwisając poniżej, czarne u pudli czarnych, białych i srebrnych; brązowe u pudli brązowych, u pudli pomarańczowo-płowych (morelowych) i czerwono-płowych, od ciemnobrązowych do czarnych, kąciki warg nie mogą być przesadnie zaznaczone, zgryz nożycowy, mocne zęby Oczy: wyrażające żywe zainteresowanie; osadzone na wysokości stopu i lekko skośne, migdałowatego kształtu, czarne lub ciemnobrązowe, u brązowych pudli mogą być barwy ciemnego bursztynu Uszy: dość długie, opadające wzdłuż policzków; osadzone w przedłużeniu linii, rozpoczynającej się od wierzchołka nosa i przechodzącej poniżej zewnętrznego kąta oka; płaskie, rozszerzające się poniżej nasady i zaokrąglone na końcach; okryte długą, falistą sierścią, płaty uszu powinny sięgać do kącików warg Ogon: osadzony dość wysoko, na poziomie lędźwi, może być naturalnej długości lub skrócony o 1/3 lub ½ długości, w krajach, w których cięcie ogonów nie jest zabronione, w spoczynku ogon noszony nisko; w ruchu – niesiony ukośnie Podsumowując informacje o Pudlach: nie są z natury agresywne, dobrze dogadują się z dziećmi, stanowią świetne psy rodzinne, ich pielęgnacja skupia się na wyczesywaniu, nie są chorowite, szybko się uczą, słyną z lojalności.

jak wygląda pies pudel