Podwójne życie Weroniki Jestem legendą Film SF Wirus doprowadził do zagłady niemalże całej ludzkiej populacji, a tych, którzy przeżyli, zmienił w krwiożercze potwory. Najbardziej podobne filmy do Podwójne życie Weroniki Lista zawiera podobne filmy ułożone na podobieństwe. Silnik referencyjny podniósł dziwne, filozoficzny, poważny i atmosferyczny filmy z fabułą zawierającą tematy miłość, pary, egzystencjalizm, Historia miłosna, nagość kobieca, smutek i śnić głównie w gatunkach Dramat Tini Nowe życie Violetty Tini The Movie The New Life ~ Nastoletnia gwiazda serialu telewizyjnego przeprowadza się na wieś gdzie przeżyje nową wspaniałą przygodę The Suite Life Movie 2011 ~ The Suite Life Movie to amerykański film komediowo–przygodowy należący do kanonu Disney Channel Original Movies Jest adaptacją serialu Suite Film dokumentalny „Przebudzenie Giganta” przybliża historię św. Weroniki Giuliani, klaryski kapucynki, żyjącej we Włoszech na przełomie XVII i XVIII wieku. Ta mistyczka Kościoła katolickiego, obdarzona wieloma nadzwyczajnymi darami, od dziecka rozmawiała z Maryją i z Panem Jezusem, który jako mały chłopiec był towarzyszem jej Listen to music from Podwójne Życie Weroniki like 08, 05 & more. Find the latest tracks, albums, and images from Podwójne Życie Weroniki. Śpiew Weroniki wraz z kolejnymi taktami utworu zyskuje na intensywności, _____ 20 Hiltunen używa w odniesieniu do filmów Podwójne życie Weroniki i Trzy kolory określenia „wizualne symfonie” [visual symphonies]. Zob. taż, dz. cyt., s. 112. 21 Kieślowski on Kieślowski…, s. 179. aOmT. W filmie Przypadek z 1981 Krzysztof Kieślowski zabrał widza w podróż po alternatywnych wersjach losu młodego mężczyzny. Równo dekadę później, w Podwójnym życiu Weroniki, reżyser wziął na warsztat sytuację odwrotną – ukazał biegnące niemal identycznymi torami życia dwóch bliźniaczo podobnych kobiet, które się nie znają, ale przeczuwają wzajemnie swoje istnienie.„Mam dziwne uczucie. Wydaje mi się, że nie jestem sama. Że nie jestem sama na świecie” – mówi młoda Polka Weronika. Świadomość istnienia bratniej duszy towarzyszy jej od lat, ale pozostaje w sferze intuicji i domysłów. Jej przeczucia się potwierdzają, kiedy przypadkowo spotyka swojego sobowtóra. Obserwuje „bliźniaczkę” z pewnego dystansu, ale nie ma wątpliwości co do ogromnego podobieństwa. Oniemiała stoi i wpatruję się we Francuzkę Véronique, która – zaaferowana robieniem fotografii – nie dostrzega Weroniki, ale nieświadomie uwiecznia jej wizerunek na i Véronique (w obu rolach francuska aktorka Irène Jacob) są jak jedna osoba, zdublowana i umieszczona w dwóch różnych miejscach. Obie straciły matki we wczesnym dzieciństwie i były wychowywane przez samotnych ojców. Obie kochają śpiewać. Obie mają na powiekach jęczmienie, które próbują usunąć pocierając złotą obrączką. Ich ciała wyglądają jak lustrzane odbicia, życiorysy – do pewnego momentu – także. Ale tajemnicza nić, która je łączy, zostaje nagle przerwana. Weronika lustrzanych egzystencjach następuje pękniecie. Weronika nie żyje, od tej pory jest tylko Véronique, która odczuwa irracjonalny smutek i przygnębienie. Wie, że straciła kogoś ważnego, nie wie tylko kogo. Pod wpływem tej straty i niepokojących przeczuć postanawia zweryfikować swoje życiowe plany. Można odnieść wrażenie, że dopiero po odejściu swego nieznanego sobowtóra staje się odrębną osobą, która zaczyna podejmować – nierzadko niezrozumiałe dla innych – autonomiczne bez żalu zostawiła ukochanego, by rozwijać karierę wokalną. Miała wysokie poczucie własnej wartości, była skupiona na sobie i swoich aspiracjach. Po jej śmierci Véronique z nieznanych przyczyn rezygnuje z muzycznej pasji. Zadowala ją skromna posada nauczycielki muzyki. Czerpie radość ze spotkań z ludźmi. Jej ambicją jest odnalezienie szczęścia i miłości. Véronique ma bogate życie duchowe. Funkcjonuje w świecie transcendentnych przeczuć, objawień, swoistego mistycyzmu. Przy czym nie ma to najmniejszego związku z jakąkolwiek religią, transcendencja dotyczy tu wyłącznie relacji Kieślowskiego przypomina trochę bajkę lub na ekranie historia wydaje się nierzeczywista – reżyser zastosował złocisto-żółty filtr, przez co obrazy wydają się lekko rozmyte, cieplejsze i delikatniejsze niż są w rzeczywistości. Ale na baśniowy charakter filmu wpływa nie tylko forma, ale też jego treść, obecność tajemniczych przedmiotów, symbolika oraz wątek teatru lalek, który jest transpozycją losu głównych bohaterek. Podwójne życie Weroniki to filmowy realizm okazji wizyty u ojca Véronique wypytuje go, czy pamięta wizerunek gotyckiego kościoła. „To był chyba sen. Widziałam rysunek. Bardzo prosty, wręcz dziecinny. Stroma uliczka w małym miasteczku, po obu stronach domki. A w głębi kościół. Wysoki strzelisty kościół z czerwonej cegły” – opisuje. Sen, wizja, ponadzmysłowe doświadczenie, efekt nadprzyrodzonej więzi, a może mgliste wspomnienie z innego życia? Kościół ten stoi w rodzinnej miejscowości Weroniki. Dziewczyna przygląda mu się z nostalgią z okna pociągu, wyruszając w podróż do Krakowa, a opisany przez Francuzkę obrazek wisi w mieszkaniu ojca Weroniki. Widzimy go na początku filmu, kiedy dziewczyna budzi się z koszmarnego snu…Podobieństwo doświadczeń dwóch młodych kobiet chyba nie może być przypadkiem. Może to przeznaczenie?Antek jadący na motorze za Weroniką i Alexandre podążający vanem za Véronique; zgarbiona staruszka zmagająca się z ciężkimi torbami, której Weronika chce wyświadczyć sąsiedzką przysługę i identyczna staruszka, którą Véronique obserwuje z okna szkoły w której pracuje, identyczne szklane kule, którymi bawią się zatopione w rozmyślaniach i marzeniach Weronika i Véronique… Takich pozornie nic nieznaczących drobiazgów jest więcej i są one znakami bliźniaczych losów i lustrzanego otoczenia młodych kobiet – angielskojęzyczny tytuł można tłumaczyć jako podwójne, ale i sobowtórowe ciekawe, rozdwojenie w filmie Kieślowskiego objawiło się także na płaszczyźnie formalnej. Oprócz wyraźnie zarysowanej dwudzielności kompozycyjnej filmu na część polską i francuską, jest jeszcze kwestia dwóch różnych zakończeń obrazu. To dość delikatna defférence – chodzi o zaledwie jedną dodatkową scenę, która pojawia się w finale filmu przeznaczonego na rynek amerykański (więcej na ten temat w autobiografii Krzysztofa Kieślowskiego wydawnictwa Znak).Podobne wpisyW filmowej opowieści Kieślowskiego nie ma nic z mrocznej symboliki doppelgangera i grozy spotkania z sobowtórem. Można w niej za to dostrzec podobieństwo do pewnej literackiej historii w równie nietypowy sposób nawiązującej do motywu sobowtóra. Choć reżyser nie wskazuje bezpośrednio na inspiracje twórczością Julio Cortázara, to z jego autobiografii wynika, że zna pisarstwo argentyńskiego autora. W powieści Gra w klasy pojawia się fascynująca idea, że istnieją dwie równoległe rzeczywistości, które się przenikają i dopełniają. Człowiek może funkcjonować na tych dwóch planach. Bohaterowie książki – Oliveira i Traveler – do pewnego momentu zdają się być jedną osobą, ich biografie są tak podobne, niemal tożsame. Nie są sobowtórami pod względem fizycznym – chociaż jeden drugiego nazywa swoim doppelgängerem – ale istnieje pomiędzy nimi charakterystyczna dla motywu sobowtóra więź oraz relacja komplementarności. Istnieje ona w jakiś sposób także pomiędzy Weroniką i Véronique. Są podobne i różne zarazem, stanowią jedność przeciwieństw, wzajemnie się dopełniają. Pod koniec filmu słyszymy też, jak Véronique mówi Alexandre’owi: „Zawsze miałam wrażenie, że żyję w dwóch różnych miejscach”. W Grze w klasy znajdziemy podobne słowa, które mogłyby paść w filmie, gdyby tylko bohaterki Podwójnego życia Weroniki miały szansę na prawdziwe spotkanie i rozmowę w cztery oczy: „Wcale by mnie nie zdziwiło, gdybyśmy ty i ja okazali się jedną i tą samą osobą – tyle, że każdy po swojej stronie”.Krzysztof Kieślowski i Irene Jacob Podwójne życie Weroniki (DVD) – Niedostępny Powiadom mnie gdy produkt będzie dostępny Opis i specyfikacja Opinie Opis i specyfikacja Ogólne Tytuł oryginalny La Double vie de Véronique Gatunek Dramat Reżyseria Kieślowski Krzysztof Obsada Gryglaszewska Halina Jacob Irene Scenariusz Krzysztof Kieślowski Krzysztof Piesiewicz Muzyka Zbigniew Preisner Czas trwania [min] 93 Kraj produkcji Francja Polska Rok produkcji 1991 Właściwości Nośnik DVD Liczba nośników 1 Napisy Polskie Dźwięk Polski Dolby Digital Polski Dolby Digital (lektor) Region 2 Kupiłeś ten produkt? Oceń go! Średnia ocen: 0 Opinie potwierdzone zakupem (0) Kupiłeś ten produkt? Oceń go! Średnia ocen: 0 Opinie potwierdzone zakupem (0) Niedostępny Powiadom mnie gdy produkt będzie dostępny FilmThe Beaver20111 godz. 31 min. {"rate": {"id":"527776","linkUrl":"/film/Podw%C3%B3jne+%C5%BCycie-2011-527776","alt":"Podwójne życie","imgUrl":" dyrektor fabryki zaczyna traktować pluszową maskotkę bobra jak najlepszego przyjaciela. Więcej Mniej {"tv":"/film/Podw%C3%B3jne+%C5%BCycie-2011-527776/tv","cinema":"/film/Podw%C3%B3jne+%C5%BCycie-2011-527776/showtimes/_cityName_"} {"linkA":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeA","linkB":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeB"} Film przedstawia historię Waltera Blacka (Mel Gibson), który jest właścicielem fabryki zabawek. Mężczyzna przechodzi ciężkie załamanie nerwowe, a jedynym sposobem na ukojenie jego cierpienia okazują się rozmowy z pacynką bobra, którą zaczyna nosić na ręce. To przez nią się komunikuje. Maskotkę traktuje także jako najlepszego przyjaciela. Początkowo Jodie Foster chciała powierzyć rolę Norah Kristen Stewart, ale aktorka była w tym czasie zajęta pracą na planie serii Zmierzch. Film kręcono w Nowym Jorku, White Plains, Harrison i Mamaroneck (Nowy Jork, USA). Tak niewiele o niej wiemy. Ignorujemy, dopóki sami jej nie poznamy-czy to osobiście czy za pośrednictwem osoby nam bliskiej. Depresja jest czymś o wiele bardziej złożonym,ale ten film pozwala przypomnieć,że ona istnieje. Może się wydawać, że to film jakich wiele, lecz tak naprawdę ma ogromny przekaz, jest ... więcej Film o ciężkiej chorobie psychicznej jaką jest ChAD. I na którą sam Mel choruje. Także nikt nie mógł tego zagrać lepiej niż sam on. Człowiek który nie doświadczył tej choroby nie jest wstanie zrozumieć jak wielkie cierpienie niesie dla samego siebie i rodziny. Dla mnie film jest genialny. ... więcej To film ciekawy z przynajmniej kilku powodów. Po pierwsze, Mel Gibson niejako przyznaje się przed kamerą: tak, odjebało mi; miałem moment głębokiego załamania i wyrzucałem z siebie jakieś okropności, których teraz się wstydzę. Ale nie potrafię powiedzieć tego głośno, więc zupełnie jak mój ... więcej Wielka niespodzianka i coś na co czekałem od dawna: emocje, które są miarą wartości filmu zamiast oskarów, które rzadko są wyznacznikiem dobrego kina. O czym jest nowy film Jodie Foster? O facecie, który nie potrafi się zabić, o chłopaku, który poznaje dziewczynę, a potem ona poznaje jego. o ... więcej Opowiada o depresji człowieka, który ma normalną rodzine, a jednak nienormalną "terapię". Wszyscy wiemy i uczymy się o depresji. Jednak, czy możemy takiej osobie pomóc? Owszem, musimy ją wspierać cały czas, a nie wyrzucać z domu jak żona bohatera. Nie jesteśmy wszyscy psychologami, jednak rozmowa ... więcej 27 czerwca, w 80. rocznicę urodzin Krzysztofa Kieślowskiego, rozpoczyna się 10. edycja festiwalu Hommage à Kieślowski "Był Twórcą, a nie ilustratorem. Prawdziwym mistrzem. Przedwczesna śmierć nie ustawiła go w roli martwego klasyka" – mówił o Krzysztofie Kieślowskim w 2016, Roku Kieślowskiego, krytyk filmowy Janusz Wróblewski "Za film Krzysztof nie dałby się zabić. Za drugiego człowieka – tak" – filmowca wspominał operator Jacek Petrycki W programie festiwalu znalazły się nie tylko dzieła reżysera, ale i filmy, które szczególnie sobie cenił, a także produkcje, które wchodzą w dialog z jego twórczością Z okazji festiwalu przypominamy w kilku słowach filmy, które na Hommage à Kieślowski będzie można obejrzeć Więcej takich artykułów znajdziesz na stronie głównej "Był Twórcą, a nie ilustratorem. Prawdziwym mistrzem. Przedwczesna śmierć nie ustawiła go w roli martwego klasyka" – w 2016, Roku Kieślowskiego, pisał o nim Janusz Wróblewski na łamach "Polityki". Pięć lat później słowa te wybrzmiewają z taką samą siłą. Krzysztof Kieślowski, genialny portrecista ludzkiej duszy i emocji, czuły obserwator zagmatwanych ludzkich losów, niezmiennie inspiruje młodych i intryguje tych, którzy jego filmy widzieli już po kilka razy. "Żyj uważnie", "Patrz uważnie" – mówił wszystkim i sam kierował się tą maksymą. "Myśmy tę zasadę »Patrz uważnie« – wcielali nie tylko w filmy, ale i w życie. Przede wszystkim w życie, bo to było dla Krzysztofa Kieślowskiego ważniejsze” – w 2016 r., gdy słowa te stały się hasłem festiwalu Hommage à Kieślowski – mówił w rozmowie z Joanną Poros (PAP) operator Jacek Petrycki, wieloletni współpracownik reżysera. "Nawet gdy spotykałem się z nim w czasie realizacji najsłynniejszych filmów, widziałem, że sprawy ekipy, funkcjonowania tych ludzi, ich problemy były dla niego w sumie ważniejsze niż film, który powstaje. Za film Krzysztof nie dałby się zabić. Za drugiego człowieka - tak. On zwracał uwagę na to, co się wokół działo. Był uważny. I zasadę uważności wprowadzał w codziennie życie. Był też w kontaktach z ludźmi bardzo bezpośredni, naturalny". 10. Międzynarodowy Festiwal Filmowy Hommage à Kieślowski w Sokołowsku przez całe wakacje Nie przez… przypadek festiwal Hommage à Kieślowski każdego roku przyciąga gości z Polski i świata. W każdym wieku. Tegoroczna edycja wydarzenia będzie miała podwójnie jubileuszowy charakter – dla festiwalu to już 10. odsłona. Przede wszystkim zaś 2021 r. to 80. rocznica urodzin mistrza. Z tej okazji organizatorzy przygotowali szereg wydarzeń, spotkań ze współpracownikami i przyjaciółmi filmowca. Prawdziwą gratką będzie szansa na obejrzenie jego dzieł na dużym ekranie – w przestrzeni historycznego Kinoteatru Zdrowie. Cykl seansów najgłośniejszych tytułów z dorobku reżysera uzupełnią projekcje produkcji tematycznie i ideowo wchodzących z nimi w dialog, a także przybliżające sylwetkę samego Kieślowskiego. I tak widzowie zobaczą w Sokołowsku dokumenty "Krzysiek Kieślowski” Wojciecha Malinowskiego, "Z rzeczywistości" Grażyny Banaszkiewicz, "Krótki film o Kieślowskim" Natalii Korynckiej-Gruz, "Krzysztof Kieślowski. I’m so so" Krzysztofa Wierzbickiego, "Still Alive" Marii Zmarz-Koczanowicz oraz "Ostatnie spotkanie z Kieślowskim" Mikołaja Jazdona. Nowy bohater Google Doodle. Polski mistrz, który zachwycił świat Na festiwalu nie zabraknie także tytułów, które bliskie były autorowi "Trylogii trzech kolorów" – w cyklu "Ukochane filmy Krzysztofa Kieślowskiego" przypomniane zostaną "La strada" Federico Felliniego, "Muzykanci" Kazimierza Karabasza”, "Intymne oświetlenie" Ivana Passera oraz "Pieskie życie" Charliego Chaplina – króla slapsticu, z którym często porównywano stworzoną przez Zbigniewa Zamachowskiego postać Karola w "Białym". Jednocześnie w programie znalazły się dzieła uczniów polskiego filmowca, także debiutantów, którzy na jego kinie dorastali. Projekcje wzbogacą prelekcje i rozmowy. "Wybrane tytuły wchodzą ze sobą w świadomy dialog. Nie tylko zestawiamy ze sobą filmy Kieślowskiego, np. »Refren« z »Bez końca«, »Tramwaj« z »Krótkim filmem o miłości« czy »Gadające głowy« i »Przypadek«. Chcemy się przyjrzeć szerszym kontekstom interpretacyjnym" – podkreśla filmoznawczyni Diana Dąborwska, dyrektor artystyczna festiwalu Hommage à Kieślowski. "Ważny dla twórczości Kieślowskiego temat kary śmierci i zbrodni powróci w nagrodzonym na zeszłorocznym Berlinale, irańskim filmie »Zło nie istnieje« (Sheytan vojud nadarad, 2020) Mohammada Rasoulofa. Ważną dyskusję na temat nierówności społecznych, wolności i emigracji, które stanowią podstawę tematyczno-filozoficzną »Białego«, pragniemy wzmocnić projekcjami takich tytułów jak »Nędznicy« (Les Misérables, Francja, 2019) Ladj Ly oraz »Po tamtej stronie« (Toivon tuolla puolen, Finlandia/Niemcy, 2017) Akiego Kaurismäkiego” – dodaje Dąbrowska. Najważniejsze będą filmy samego Krzysztofa Kieślowskiego. Znacie je? W kilku słowach przypominamy wybrane z nich – tuż przed wakacyjnymi projekcjami w Sokołowsku, mieście, w którym reżyser mieszkał przez jakiś czas z rodziną, i gdzie regularnie przesiadywał w kinie – lub na drzewie obok, żeby z jego konarów obserwować seanse i widzów. SPOKÓJ (1976) reż. Krzysztof Kieślowski, scen. Krzysztof Kieślowski, zdj. Jacek Petrycki, muz. Piotr Figiel, wyst. Jerzy Stuhr, Jerzy Trela, Izabela Olszewska 10. Międzynarodowy Festiwal Filmowy Hommage à Kieślowski w Sokołowsku przez całe wakacje "Był próbą uchwycenia ówczesnych realiów życia” – o "Spokoju" po latach mówił jeden z jego aktorów, Jerzy Trela, w trakcie spotkania z Łukaszem Maciejewskim w Małopolskim Ogrodzie Sztuki. W głównego bohatera, Antka Gralaka, robotnika z kryminalną przeszłością, który usiłuje zostawić za sobą przeszłość i ułożyć życie na nowo, wcielił się Jerzy Stuhr. "Film nie spodobał się cenzorom, gdyż poruszał bardzo niewygodny, zakazany temat: buntu, strajku. Wtedy było to nie do pomyślenia. W trakcie kolaudacji »Spokój« został zablokowany" – wspominał Trela w Krakowie. Swojej premiery "Spokój", dziś wpisywany w nurt kina moralnego niepokoju, doczekał się cztery lata później – trzy tygodnie po podpisaniu Porozumień Sierpniowych. W 1981 film otrzymał Nagrodę Jury na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych. Wyraźne są w nim dokumentalne poszukiwania Krzysztofa Kieślowskiego – zanim zaczął kręcić filmy fabularne, rozwijał się właśnie w tym kierunku i stworzył tu prawdziwe krótkie arcydzieła – "Z punktu widzenia nocnego portiera", "Gadające głowy", "Szpital" czy "Z miasta Łodzi" (oczywiście, w Sokołowsku zostaną przypomniane). To ta sama czuła troska o los bohatera pozwoliła mu lata później uwiarygadniać poszukiwania metafizyczne i egzystencjalne w swoich najgłośniejszych dramatach. AMATOR (1979) reż. Krzysztof Kieślowski, scen. Krzysztof Kieślowski, zdj. Jacek Petrycki, muz. Krzysztof Knittel, wyst. Jerzy Stuhr, Małgorzata Ząbkowska, Ewa Pokas, Stefan Czyżewski, Jerzy Nowak Foto: Materiały prasowe "Amator": kadr z filmu Filip Mosz z kamerą w dłoni – to jedno z wielu ujęć z kina Krzysztofa Kieślowskiego, które przeszło do historii i rozpoznawane jest nawet przez tych, którzy tej twórczości dobrze nie znają. Lekki uśmiech, jakiś entuzjazm, nadzieja wypisana na twarzy nieśmiałego zaopatrzeniowca – wszystko to wkrótce zostaje brutalnie zderzone z rzeczywistością, z koniecznością podjęcia decyzji, dokonania wyboru. A jednak Kieślowski przez lata twierdził, że "Amator" to jego najbardziej optymistyczny film. W Koszalinie, na Festiwalu Debiutów Filmowych Młodzi i Film, dzieło otrzymało Jantara – za "podjęcie problematyki szczególnie ważnej w zakresie ideowego, moralnego i intelektualnego dojrzewania młodego pokolenia. Jury uznało, że film ten najpełniej stawia problem wyborów życiowych, stwarzając płaszczyznę do przemyśleń nad ideałem współczesnego młodego pokolenia". Jerzy Stuhr, który wcielił się w Filipa Mosza zaraz po sukcesie roli bezczelnego karierowicza Lutka Danielaka "Wodzireja", wspominał w "Magazynie Filmowym SFP": "(…) potem był kłopot, gdy Krzysztof Kieślowski chciał, żebym zagrał Filipa Mosza w »Amatorze« – skromnego zaopatrzeniowca, szczerego, uczciwego, dobrego człowieka. Co zrobić, żeby ludzie w niego uwierzyli? Kieślowski wiedział, że jestem takim człowiekiem, wiedział, że wodzirej był »wyuczony«. Znaliśmy się i przyjaźnili, dzieci wspólnie wysyłali na wakacje. Wiedział, że mam wiele z Moszem wspólnego. Ale widz? Jak go przekonać? »Jeżeli nie uwierzy w pierwszych 20 minutach, to przepadłeś« – mówił, a ja dziś sam się do tego stosuję i powtarzam swoim studentom: »Najważniejsze w filmie dla reżysera jest uwiarygodnienie postaci i zawiązanie akcji w tych pierwszych minutach«. Przerobił początek scenariusza. Nazywał to sobie »ocieplaniem Stuhra«. (…) Kropelka po kropelce – to właśnie Krzysztof Kieślowski, jego kino i wrażliwość. Był wielkim psychologiem i obserwatorem, i dlatego był wielkim reżyserem”. Ich spotkanie nosi znamiona legendy. Okazało się przełomowe dla każdego z nich PRZYPADEK (1981) reż. Krzysztof Kieślowski, scen. Krzysztof Kieślowski, zdj. Krzysztof Pakulski, muz. Wojciech Kilar, wyst. Bogusław Linda, Tadeusz Łomnicki, Zbigniew Zapasiewicz, Bogusława Pawelec, Marzena Trybała Foto: Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych Bogusława Pawelec w filmie "Przypadek" (kadr z filmu) "Bajka filozoficzna" – tak o "Przypadku" pisano na łamach czasopisma "Positif". Wszyscy znają ten kadr: młodziutki Bogusław Linda jako Witek Długosz, student medycyny z Łodzi, pędzi za pociągiem na dworcu kolejowym. Jeden bohater i trzy historie jego życia w zależności od tego, czy zdąży wsiąść do pociągu. "Człowiek jest jak gdyby przeznaczony do postępowania w pewien określony sposób niezależnie od okoliczności" – mówił sam Krzysztof Kieślowski. "Postać w filmie znajduje się na trzech różnych drogach, ale zasadniczo pozostaje taka sama” – dodawał. Witek w pierwszym wariancie wskakuje do wagonu, w drugim wdaje się w bójkę ze strażnikiem kolejowym, w trzecim – nie zdąża, ale… Ten pomysł niemal dwie dekady później zainspirował wielkiego wielbiciela kina Krzysztofa Kieślowskiego Toma Tykwera do realizacji przebojowego "Biegnij, Lola, biegnij" (1998). Bogusławowi Lindzie przyniósł Nagrodę za rolę męską na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych. Jury przyznało też wtedy statuetkę samemu Kieślowskiemu – za scenariusz. KRÓTKI FILM O MIŁOŚCI (1988) reż. Krzysztof Kieślowski, scen. Krzysztof Piesiewicz, Krzysztof Kieślowski, zdj. Witold Adamek, muz. Zbigniew Preisner, wyst. Grażyna Szapołowska, Olaf Lubaszenko, Stefania Iwińska, Piotr Machalica, Artur Barciś Jedno z największych dzieł polskiego kina lat 80. Zainspirowana szóstym przykazaniem: Nie cudzołóż – kinowa wersja "Dekalogu VI", nazywana bywa przez zagraniczną krytykę połączeniem "Okna na podwórze" Hitchcocka z dramatem psychologicznym w klimacie Ingmara Bergmana. Niezwykła to opowieść – nie tylko o miłości, co raczej o samotności i potrzebie bliskości. "Zrobiliśmy jeden z najpiękniejszych filmów, który budził i budzi cały czas emocje. Zobaczyły go miliony ludzi na całym świecie" – przy okazji premiery zrekonstruowanej cyfrowo wersji w 2013 r. mówiła Grażyna Szapołowska. Wcieliła się w dojrzałą, trzydziestokilkuletnią kobietę, która nie docenia siły uczucia znacznie młodszego od niej sąsiada (Olaf Lubaszenko). "Staliśmy się zbyt egoistyczni, zbyt zakochani w sobie i swoich potrzebach. Wszyscy inni zeszli na dalszy plan. Myślę, że na tym polega prawdziwy kłopot. Na tym, że już właściwie nie mamy czasu na okazanie uczucia i na namiętności, które są ściśle związane z uczuciami. Gdzieś nam życie przecieka przez palce" – przed laty słowa Krzysztofa Kieślowskiego przywołano na łamach "Rzeczpospolitej". "Sukces »Dekalogu« i dwóch rozszerzonych wersji kinowych odcinków V i VI, który zapoczątkował międzynarodową karierę Kieślowskiego, pokazywał, że Zachód – racjonalny i logiczny – potrzebuje metafizyki. A Kieślowski ją dostarczał, jednocześnie oswajając zachodniej publiczności mieszkańców demoludów i pokazując, że oni mają takie same rozterki i tęsknoty co ich bogatsi, europejscy sąsiedzi” – przypomina dziś dyrektor artystyczna Hommage à Kieślowski Diana Dąbrowska w rozmowie z Bartoszem Staszczyszynem dla Michelangelo Antonioni obejrzał ponoć "Krótki film o miłości" kilkanaście razy. Nie był jedynym wielbicielem dzieła Kieślowskiego – wśród jego piewców są także Martin Scorsese czy Mira Nair. Mało kto wie, że jeden z niemieckich kanałów telewizyjnych chciał u Krzysztofa Kieślowskiego zamówić… XI część "Dekalogu" – notatka na ten temat znajduje się w archiwum poświęconym reżyserowi w Sokołowsku (archiwum można odwiedzić online pod adresem PODWÓJNE ŻYCIE WERONIKI (1991) reż. Krzysztof Kieślowski, scen. Krzysztof Piesiewicz, Krzysztof Kieślowski, zdj. Sławomir Idziak, muz. Zbigniew Preisner, wyst. Irene Jacob, Philippe Volter, Halina Gryglaszewska, Sandrine Dumas, Jerzy Gudejko, Kalina Jędrusik, Aleksander Bardini, Władysław Kowalski "Podwójne życie Weroniki" W 2021 przypada nie tylko jubileusz 80. urodzin Krzysztofa Kieślowskiego, ale i 30. rocznica premiery "Podwójnego życia Weroniki" z niezapomnianą, podwójną kreacją Irene Jacob i scenariuszem, który Krzysztof Kieślowski napisał we współpracy z Krzysztofem Piesiewiczem. Uhonorowany trzema statuetkami w Cannes film (dla Jacob, statuetką FIPRESCI i Nagrodą Jury Ekumenicznego) to poruszająca, klimatycznie sfotografowana przez Sławomira Idziaka metafizyczno-egzystencjalna w duchu, wymykająca się racjonalizmowi opowieść o "życiu, które kończy się, aby znaleźć dalszy ciąg w innym ciele i duszy". Dwie wrażliwe i utalentowane muzycznie dziewczyny – Polka Weronika i Francuzka Veronique, dwa życia i dwie ścieżki losu, które przenikają się w niewytłumaczalny sposób, stanowiąc dla siebie rodzaj drogowskazu i ostrzeżenia. Jedna nigdy – poza krótką chwilą w Krakowie – nie przecinają się. W Sokołowsku obok filmu Krzysztofa Kieślowskiego przypomniane zostaną "List miłosny" (Love Letter, Japonia, 1995) w reżyserii Shunji Iwai oraz debiut fabularny nagrodzonego Oscarem Paola Sorrentina, "O jednego więcej" (L’ uomo in piu’, Włochy, 2001). Festiwal zaprasza również na wyjątkową projekcję kultowej "Amelii" (Le fabuleux destin d’Amélie Poulain, 2001) Jean Pierre’a Jeuneta, którą wielu badaczy ochrzciło mianem filmowej spadkobierczyni "Weroniki" Kieślowskiego. TRYLOGIA TRZECH KOLORÓW: NIEBIESKI (1993), BIAŁY (1993), CZERWONY (1994) reż. Krzysztof Kieślowski, scen. Krzysztof Piesiewicz, Krzysztof Kieślowski, zdj. Sławomir Idziak, Edward Kłosiński, Piotr Sobociński, muz. Zbigniew Preisner, wyst. Juliette Binoche, Zbigniew Zapasiewicz, Julie Delpy, Janusz Gajos, Jerzy Stuhr, Irene Jacob, Jean-Louis Trintignant Foto: Materiały prasowe "Trzy kolory: Czerwony" - kadr z filmu Obsypane nagrodami na najbardziej prestiżowych festiwalach filmowych globu arcydzieło kinematografii. Trylogia, której tytuł nawiązuje do barw flagi Francji i hasła rewolucji francuskiej: Wolność, Równość, Braterstwo. Trzy opowieści wymykające się prostej interpretacji. "Kocham i podziwiam każdego z trzech Kieślowskich: dokumentalistę, twórcę kina moralnego niepokoju i późnego, metafizycznego Kieślowskiego. Lecz zdaje mi się, że ten ostatni z nich dotknął czegoś, do czego dostępu nie miało jeszcze dwóch poprzednich…" – w rozmowie dla serwisu o swoim odbiorze kina Krzysztofa Kieślowskiego, w tym właśnie metafizycznej "Trylogii trzech kolorów" mówi reżyser Marcin Bortkiewicz. "Niebieski", "Biały", "Czerwony" – ze swoim "preludium", jakim były "Podwójne życie Weroniki" i "Dekalog" – rozkochały w polskim reżyserze cały świat. W nim, jego kinie i jego współpracownikach, bo nie można zapomnieć, że ten mikrokosmos ludzkiej kruchości, traum i nadziei, klęsk i marzeń, swój wyjątkowy charakter zawdzięcza autorom zdjęć: Sławomirowi Idziakowi, Edwardowi Kłosińskiemu i Piotrowi Sobocińskiemu, a także muzyce Zbigniewa Preisnera. Zawdzięcza go także aktorom, aktorkom zwłaszcza. Binoche przed występem w "Niebieskim" dostała propozycję roli w "Parku jurajskim". Spielberg kontra Kieślowski. Wybrała Kieślowskiego. "Kiedy przeczytałam scenariusz, byłam zaskoczona, że Krzysztof Kieślowski zaproponował mi tę rolę. Ta historia tak bardzo przypominała to, co przeżyła moja bliska przyjaciółka – straciła syna i męża (…) Właściwie byłam przygotowana do tej roli" – opowiadała po latach w wywiadach towarzyszących jednemu z wydawnictw "Trylogii". Ten tryptyk ciągle jest na nowo odkrywany i interpretowany w kontekście zmieniających się czasów. Czy nadal jest aktualny – o tym trzeba przekonać się samemu, w Sokołowsku. *** Krzysztof Kieślowski – kim był? Życie i twórczość Ojciec Krzysztofa Kieślowskiego, Roman (zmarł w 1957 r.), był inżynierem budownictwa, a matka, Barbara (zmarła w 1981 r.) - urzędniczką. Swoje dzieciństwo reżyser spędził na nieustannych przeprowadzkach. Bywało, iż w ciągu roku uczęszczał do kilku szkół. Ciągłe zmiany miejsca pobytu powodowane były zmianami sanatoriów, w których leczył się na gruźlicę jego ojciec. Od 1957 do 1962 r. Kieślowski uczył się w Państwowym Liceum Techniki Teatralnej w Warszawie. W czasie tych kilku lat twórca "Trzech Kolorów" zakochał się w scenie, prawie codziennie uczęszczał na przedstawienia do teatrów Ateneum, Współczesnego i Dramatycznego. Po latach pobyt w liceum stał się dla niego inspiracją do zrealizowania filmu "Personel" (1975). Miłość do teatru spowodowała, iż postanowił zostać reżyserem teatralnym. Na kierunek ten jednak przyjmowano tylko absolwentów innych studiów wyższych. Kieślowski postanowił więc zdawać na reżyserię filmową. Do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi dostał się dopiero za trzecim razem, w 1964 r.. W czasie przymusowej przerwy w nauce, między liceum i studiami, zajmował się nauczaniem rysunku, był referentem kulturalnym oraz garderobianym w Teatrze Polskim, gdzie pomagał aktorom tej miary co Tadeusz Łomnicki, Zbigniew Zapasiewicz, czy Aleksander Bardini. Foto: Materiały prasowe 10. Międzynarodowy Festiwal Filmowy Hommage à Kieślowski w Sokołowsku przez całe wakacje W "Filmówce" Kieślowski uczył się do 1968 r.. W tym czasie zrealizował szereg etiud fabularnych i dokumentalnych, "Tramwaj" (1966) i "Koncert życzeń" (1967). 5 lutego 1970 r. uzyskał dyplom magistra sztuki za pracę teoretyczną napisaną pod kierunkiem Jerzego Bossaka -"Film dokumentalny a rzeczywistość" oraz za dwa filmy dokumentalne: "Zdjęcie" (1968) i "Z miasta Łodzi" (1969), zrealizowane pod opieką Kazimierza Karabasza. "Zdjęcie" jest także debiutem telewizyjnym Kieślowskiego, "Z miasta Łodzi" natomiast - jego pierwszym filmem zrealizowanym w Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie, w której pracował od 1969 do 1983 r.. Wyreżyserował tam wiele głośnych dokumentów, "Przed rajdem" (1971), "Robotnicy'71: Nic o nas bez nas" (1972), "Życiorys" (1975), "Z punktu widzenia nocnego portiera" (1977) oraz "Siedem kobiet w różnym wieku" (1978). W 1971 r. Kieślowski został członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich, w którym w latach 1978 - 1981 pełnił funkcję wiceprezesa. Od roku 1974 aż do śmierci, należał do Zespołu Filmowego "Tor", którego kierownikiem był najpierw Stanisław Różewicz, a od 1979 r. - Krzysztof Zanussi. W zespole tym Kieślowski zrealizował swój debiut fabularny - telewizyjny film "Personel" (1975) oraz pełnometrażowy film kinowy - "Blizna" (1976), a także jedno z najwybitniejszych dzieł nurtu tzw. "kina nieufności" - "Amator" (1979). W latach 70. Kieślowski rozpoczął stałą współpracę z Telewizją Polską i realizował dla niej zarówno dokumenty, jak i widowiska teatralne ( "Dwoje na huśtawce" w 1977 r. i "Kartotekę" w 1979). W 1978 r. zadebiutował jako reżyser teatralny w Teatrze Starym w Krakowie sztuką według własnego scenariusza opartego na wcześniejszym dokumencie - "Życiorys". Foto: Materiały prasowe 10. Międzynarodowy Festiwal Filmowy Hommage à Kieślowski w Sokołowsku przez całe wakacje W 1982 r. Hanna Krall, z którą Kieślowski współpracował przy scenariuszu filmu "Krótki dzień pracy" (1981) opartym na jej reportażu, zapoznała reżysera z prawnikiem Krzysztofem Piesiewiczem. W ten sposób rozpoczęła się ich przyjaźń oraz współpraca. Razem napisali scenariusze do wszystkich, z wyjątkiem "Siedmiu dni w tygodniu" (1988), filmów Kieślowskiego, począwszy od "Bez końca" (1985), a skończywszy na "Czerwonym" (1994) oraz niezrealizowanej trylogii "Raj, Czyściec, Piekło". "Bez końca" rozpoczęło także współpracę i przyjaźń Kieślowskiego z kompozytorem Zbigniewem Preisnerem. Za swoją twórczość filmową Kieślowski był wielokrotnie wyróżniany. Otrzymał nagrody na festiwalach w Krakowie, Mannheim, Gdańsku, Moskwie, Cannes, Wenecji, Berlinie, San Sebastian. Jest laureatem, wśród najważniejszych, Felixa, Złotego Lwa, Srebrnego Niedźwiedzia, licznych Grand Prix, nagród FIPRESCI, nagrody im. Andrzeja Munka, nagrody "Don Kichota" (przyznanej przez Polską Federację DKF), "Drożdzy" (nagroda tygodnika "Polityka"). W 1995 r. został nominowany do Oscara za scenariusz i reżyserię "Czerwonego". Kieślowski prowadził także działalność pedagogiczną. Wykładał reżyserię i scenopisarstwo na uczelniach filmowych zarówno w Polsce, jak i Niemczech, Szwajcarii oraz Finlandii. W 1994 r. zapowiedział, że nie będzie już realizował filmów. Zmarł w Warszawie, po operacji serca, na które cierpiał od wielu lat. *** Fundacja Sztuki Współczesnej In Situ Fundacja Sztuki Współczesnej In Situ, główny organizator 10. festiwalu Hommage à Kieślowski, pragnie uczcić tegoroczny jubileusz urodzin Kieślowskiego w naprawdę wyjątkowy sposób. Skala wydarzenia jest niesamowita. Począwszy od końca czerwca aż do końca sierpnia – niemalże w każdy weekend (piątek, sobota) – na zgromadzoną publiczność czeka wiele filmowych niespodzianek, a przede wszystkim możliwość zapoznania się zarówno z twórczością dokumentalną jak i fabularną Kieślowskiego. Program został ułożony w taki sposób, aby krótkie metraże wchodziły w twórczy dialog z pełnymi metrażami. Tak, aby móc pokazać ciągłość pewnych tematów i myśli w dorobku Krzysztofa Kieślowskiego. Oglądaj Teraz StreamPowiadom mnie Podwójne życie Weroniki is not available for streaming. Let us notify you when you can watch , Mystery & Thriller , Fantasy , Made in Europe , Muzyczny & Musical , Romans Reżyser Obsada Opis„Jedna z najbardziej tajemniczych opowieści w dorobku polskich filmowców. Łączy rzeczywistość z fantazją, prozę życia z poezją, to, co zwyczajne, z tym, co niewytłumaczalne.” 23 listopada 1966 roku przychodzą na świat dwie identyczne dziewczynki - jedna w Polsce, druga we Francji. Choć dzielą je tysiące kilometrów przez całe późniejsze życie czują ze sobą dziwną więź pomimo, że nigdy tak naprawdę się ze sobą nie spotkały. Są do siebie podobne jak dwie krople wody, obie mają problemy zdrowotne, obie kochają muzykę i obie mają takie same imię; Weronika i Veronique (w obydwu rolach – Irene Jacob). W pewnym momencie swego życia Weronika decyduje poświęcić się pracy artystycznej, którą raptownie przerywa śmierć. Veronique podświadomie odczuwa stratę kogoś bardzo bliskiego… W niewytłumaczalny, mistyczny sposób wyciąga wnioski z wydarzeń, które miały miejsce w Polsce. Wybiera miłość zamiast pasji. „To opowieść o życiu, które kończy się, aby znaleźć dalszy ciąg w innym ciele i duszy".Podwójne życie Weroniki - streaming: gdzie obejrzeć online?We try to add new providers constantly but we couldn't find an offer for "Podwójne życie Weroniki" online. Please come back again soon to check if there's something new. Podobne do Podwójne życie Weroniki

podwójne życie weroniki cały film